Dawno temu, dziecięciem będąc, mieszkałem w dużej kamienicy. Czasy były inne, sąsiedzi byli bardziej zżyci, bardziej towarzyscy i pomimo trudniejszych czasów byli bardziej otwarci. W kamienicy była nas całkiem spora banda dzieciaków, a ponieważ rodzice zajęci to rolę opiekunki sprawowała starsza sąsiadka. Dopilnowywała byśmy zbyt nie rozrabiali, ciasto upiekła, nos wytarła a jak trzeba to i plasterek nakleiła. Wszyscy nazywaliśmy ja "babcia Cela". Pani Celina własną rodzinę miała tylko daleką a że serce do dzieci złote i dbała o nas to wszyscy ją bardzo lubiliśmy.
Wiek już nie pozwalał myśleć jej o wielu przyjemnościach a i czasy ubogie były. Babcia miała jednak jedną idee fixe, po śmierci musi mieć okazały pomnik na cmentarzu. Rodzice wielokrotnie dyskretnie starali się wpłynąć na nią by bardzie dbała o swoje potrzeby doczesne a mniej o tenże pomnik.
Przyszedł czas i babci się zmarło. Pominę już że nagle odnaleziona rodzina nie zrealizowała jej marzeń i na cmentarzu powstał tylko mały skromny kopczyk z tabliczką i krzyżem. Jeszcze przez kilkanaście lat sąsiedzi dbali o ten grób. Skromne obmurowanie, kamienny krzyż i sprzątanie przy okazji odwiedzin bliskich to wszystko co ofiarowywali ku jej pamięci. Na starszych sąsiadów też przyszła kolej, młodzi porozjeżdżali się po Polsce, a kamienica już dzisiaj nie istnieje.
Dlaczego o tym piszę? Byłem właśnie w rodzinnej Łodzi i niejako przy okazji chciałem świeczkę zapalić. Grobu już nie ma, minęło ileś lat i okazało się że miejsce na cmentarzy jest więcej warte niż pamięć o człowieku. Nawet nie mam pretensji do administratora nekropoli, takie realia. Tylko został jakiś smutek i myśl, że nie pomniki stanowią o zmarłych, a jedynie pamięć ludzi. Zapaliliśmy z braćmi świeczkę przy symbolicznym "dużym" krzyżu i wróciliśmy do codziennego życia.
Wiek już nie pozwalał myśleć jej o wielu przyjemnościach a i czasy ubogie były. Babcia miała jednak jedną idee fixe, po śmierci musi mieć okazały pomnik na cmentarzu. Rodzice wielokrotnie dyskretnie starali się wpłynąć na nią by bardzie dbała o swoje potrzeby doczesne a mniej o tenże pomnik.
Przyszedł czas i babci się zmarło. Pominę już że nagle odnaleziona rodzina nie zrealizowała jej marzeń i na cmentarzu powstał tylko mały skromny kopczyk z tabliczką i krzyżem. Jeszcze przez kilkanaście lat sąsiedzi dbali o ten grób. Skromne obmurowanie, kamienny krzyż i sprzątanie przy okazji odwiedzin bliskich to wszystko co ofiarowywali ku jej pamięci. Na starszych sąsiadów też przyszła kolej, młodzi porozjeżdżali się po Polsce, a kamienica już dzisiaj nie istnieje.
Dlaczego o tym piszę? Byłem właśnie w rodzinnej Łodzi i niejako przy okazji chciałem świeczkę zapalić. Grobu już nie ma, minęło ileś lat i okazało się że miejsce na cmentarzy jest więcej warte niż pamięć o człowieku. Nawet nie mam pretensji do administratora nekropoli, takie realia. Tylko został jakiś smutek i myśl, że nie pomniki stanowią o zmarłych, a jedynie pamięć ludzi. Zapaliliśmy z braćmi świeczkę przy symbolicznym "dużym" krzyżu i wróciliśmy do codziennego życia.
Ocena:
626
(766)
Komentarze