#49634

Jako rowerzystka, naprawdę serdecznie pozdrawiam wszystkich pieszych, którzy traktują ścieżkę rowerową jak chodnik, czyli swoją niepodzielną własność.
Na szczególną uwagę zasługują urocze starsze panie, które zawsze idą samym środkiem. Wszystkie również cierpią na nagłe zaniki słuchu, w chwilach kiedy próbuje grzecznie przeprosić,albo dzwonię, aby móc przejechać. Na szczęście w zamian moje ulubienice zostały obdarzone bardzo donośnym głosem, aby móc opowiedzieć mi jaka to ja nie jestem i gdzie moje miejsce, kiedy już zostaną wyminięta.

Urząd miasta (czy kto tam decyduje o stawianiu ławek w parkach) również nie może zostać pominięty, ponieważ zasługuje na nagrodę za logiczne myślenie. Naprawdę postawienie ławki przy ścieżce rowerowej było wspaniałym pomysłem. Te wszystkie matki stawiające wózki dokładnie w poprzek ścieżki, zdecydowanie ułatwiają, jej użytkowanie.

Jednak to jeszcze nie koniec, pierwsza nagroda na deser. A wędruje ona do... mojego ulubionego kierowcy, który lubuje się w zastawianiu skrzyżowania ścieżki rowerowej i osiedlowej uliczki. Za każdym razem robi to niezwykle dokładnie, tak żeby na pewno trzeba było przebijać się przez trawnik...

Można by jeszcze opisać ścieżki rowerowe kończące się od tak sobie "w polu" ale naprawdę już nie mam siły.