Blok w którym mieszka moja babcia ma pięter 11, natomiast geniusz konstrukcyjny peerelowskich architektów zrobił windę na pięter dziesięć i pół. Co oznacza, że na poziomach 0-10 winda zatrzymuje się co piętro, a później ma ostatni przystanek na poziomie 10,5. I, jak chyba w każdym budynku, okna klatki schodowej również są na półpiętrach.
W każdym razie ten windowy geniusz konstrukcyjny uratował wczoraj życie małemu psiakowi.
Babcia mieszka na ostatnim piętrze. Obok niej jest jedno puste po niedawno zmarłej sąsiadce mieszkanie, i jeszcze jedno, w którym mieszka facet, który chyba nigdy nie wychodzi z domu. Co oznacza, że jedynymi osobami, które zapuszczają się regularnie na to 10,5 piętro są moja babcia, listonosz i pani sprzątająca.
Jadąc windą, siłą rzeczy babcia musi wysiadać na tym półpiętrze i podejść jeden bieg schodów do góry. Wczoraj kiedy wracała z zakupami, jej uwagę przykuło piszczenie psa. Na tym piętrze, jak i na okolicznych nikt psa nie ma, babcia jest ciekawska, więc zaczęła się rozglądać.
I znalazła: reklamówkę, taką zwykłą, nieprzezroczystą, z uszami, obwiązaną gumką recepturką i zawieszoną na wystającym z zewnętrznego parapetu starym gwoździu. A w środku ledwo żywe z gorąca i przerażenie zwierzę. Szczeniaka, może dwu-trzy miesięcznego, z którego chyba wyrośnie średniej wielkości pies.
We łbie mi się to nie mieści. Po prostu we łbie mi się nie mieści, jak można jakiekolwiek zwierzę wystawić na tak okrutną śmierć. Zawiesić go na szczycie budynku, w foliowej, szczelnie zawiązanej reklamówce. I czekać albo na to, że reklamówka się urwie/zsunie z gwoździa, albo pies się udusi, bo raczej nie na to, że ktoś go może jednak znajdzie.
Po wizycie u weterynarza i kilku godzinach z dostępem do powietrza psiak jest jak nowo narodzony. Babcia postanowiła go zatrzymać, więc w sumie historia kończy się dobrze, ale mimo to ciągle kołacze mi się w głowie jedno pytanie:
jak tak można?
W każdym razie ten windowy geniusz konstrukcyjny uratował wczoraj życie małemu psiakowi.
Babcia mieszka na ostatnim piętrze. Obok niej jest jedno puste po niedawno zmarłej sąsiadce mieszkanie, i jeszcze jedno, w którym mieszka facet, który chyba nigdy nie wychodzi z domu. Co oznacza, że jedynymi osobami, które zapuszczają się regularnie na to 10,5 piętro są moja babcia, listonosz i pani sprzątająca.
Jadąc windą, siłą rzeczy babcia musi wysiadać na tym półpiętrze i podejść jeden bieg schodów do góry. Wczoraj kiedy wracała z zakupami, jej uwagę przykuło piszczenie psa. Na tym piętrze, jak i na okolicznych nikt psa nie ma, babcia jest ciekawska, więc zaczęła się rozglądać.
I znalazła: reklamówkę, taką zwykłą, nieprzezroczystą, z uszami, obwiązaną gumką recepturką i zawieszoną na wystającym z zewnętrznego parapetu starym gwoździu. A w środku ledwo żywe z gorąca i przerażenie zwierzę. Szczeniaka, może dwu-trzy miesięcznego, z którego chyba wyrośnie średniej wielkości pies.
We łbie mi się to nie mieści. Po prostu we łbie mi się nie mieści, jak można jakiekolwiek zwierzę wystawić na tak okrutną śmierć. Zawiesić go na szczycie budynku, w foliowej, szczelnie zawiązanej reklamówce. I czekać albo na to, że reklamówka się urwie/zsunie z gwoździa, albo pies się udusi, bo raczej nie na to, że ktoś go może jednak znajdzie.
Po wizycie u weterynarza i kilku godzinach z dostępem do powietrza psiak jest jak nowo narodzony. Babcia postanowiła go zatrzymać, więc w sumie historia kończy się dobrze, ale mimo to ciągle kołacze mi się w głowie jedno pytanie:
jak tak można?
wieżowiec
Ocena:
993
(1075)
Komentarze