#53556

Mała historia z cyklu "rozwydrzone bachory" - może nie taka piekielna, ale chcę się nią podzielić. Jestem przerażony tym jak dzieciaki zachowują się na osiedlu, a jeszcze bardziej - jakie przyzwolenie dają im rodzice.

Jako osoba wychowana w taki sposób, że bogactwo języka nie polega na ilości znanych mi wulgaryzmów, ogromnie drażni mnie stosowanie wulgaryzmów non stop, tak, że jest ich więcej w zdaniu niż "normalnych" słów. Oczywiście wiadomo, że każdemu się zdarzy w nerwach coś powiedzieć itp, ale nie mówimy tak w normalnym życiu.

Idę dziś wynieść śmieci, obok śmietnika dzieci grają w piłkę, non stop biegają, przejść ciężko, bo dodatkowo w rękach jeden duży worek i dwa inne z posegregowanymi śmieciami. Myślę "powiem przepraszam, przepuszczą, wyrzucę śmieci, wrócę". No i powiedziałem "przepraszam", a dzieciak (5-6 lat, nie więcej) zaczął mnie wyzywać... i to nie jednym, ale kilkunastoma słowami, których nie zacytuję. Więc ja mu grzecznie mówię, żeby się tak nie odzywał, bo to są brzydkie słowa itp. i żeby mnie przepuścili do śmietnika, a on odpowiada wiązanką. W końcu jak już mnie gówniarzeria (inaczej nie nazwę) nie chciała przepuścić do śmietnika, to przeszedłem siłą (po prostu powiedziałem im, że jak nie puszczą, to nie będę patrzeć po czym idę). I co?

Słyszę z okna wrzaski, że ja dziecko biję itp (możliwe, że jeden z dzieciaków dostał lekko workiem na śmieci, który de facto nie był nawet ciężki bo były w nim głównie kartony). Bo oczywiście mamusia pilnowała swoje dzieci z okna. Co by nie było - zwyzywała mnie od wszelakich.

Jak już ktoś się decyduje na dziecko, to powinien być dla niego wzorem. Nie ma co się dziwić, że później wyrastają tak piekielni ludzie, którzy nie potrafią się zachować w niemal każdej sytuacji życiowej bez wulgarności i agresji. Ja za przekleństwa dostawałem szlabany i teraz to sobie cenię.

Aha, blok na kilkaset mieszkań, trochę patologiczny, ale większość to normalni mieszkańcy, którzy zostali tu przesiedleni ok. 25 lat temu z innej ulicy.

blok osiedle