#54703

Od dość dawna przeglądam piekielnych i jak większość czytelników postanowiłam podzielić się swoją własną historią.
Od wielu lat mieszkam w stolicy Austrii, obecnie znajduję się w klasie maturalnej. W najbliższym czasie odbędą się wybory, przez co prezydent Austrii, pan Fischer, postanowił udać się do szkół, by zmobilizować uczniów do wzięcia w tym udziału. Moja szkoła również znalazła się wśród wybranych.

Pan F. zasiadł w ławce wraz z panią dyrektor szkoły, przewodniczącą oraz swoją własną bodajże asystentką. Przed ustawione były wygodne krzesełka dla nas uczniów, a z tyłu, na uboczu tłoczyli się nauczyciele. Po krótkiej przemowie przewodniczącej można było zadawać wszelakie pytania, również i my zostaliśmy zapytani o kilka rzeczy, panowała miła i serdeczna atmosfera. Przy końcu wizyty pan prezydent wszedł w tłum, gdzie rozmawiał i fotografował się z chętnymi. Wszyscy opuścili salę w świetnych humorach.

Gdzie tu piekielność? Nie ma właśnie żadnej. Można było odczuć, że choć wysoka osoba, również daje sobie być śmiertelnikiem wcale nie lepszym od nas, pryszczatych wyrostków. Czemu zatem piszę? Otóż, podzieliłam się tą historią z przyjacielem mieszkającym w Polsce. Opisał, jak to było, kiedy jego szkołę odwiedziła ważna osoba (nie pamiętam jaka).
Owa ważna osoba została przywitana z wielką estymą. W pierwszym rzędzie spoczywała elitarna rada szkoły, zaraz za nimi nauczyciele, a całkiem z tyłu uczniowie, tylko ci z wysoką średnią. Pytania były ustalone wcześniej, tylko wybrani dostali pozwolenie na ten zaszczyt. Wszystko, niczym wielkie, patetyczne przedstawienie.

Kto co woli, rzecz jasna. A ja uważam, że zwłaszcza przyszłości narodu powinno się dawać odczuwać, że jest się ważnym, zamiast spychać w niewidzialny kąt i traktować jak zło konieczne. Bo da się? Da się.
(Dla uzupełnienia: http://kurier.at/politik/inland/heinz-fischer-das-wahlrecht-fiel-nicht-vom-himmel/27.743.948)

zagranica