#57213

Realia polskiej służby zdrowia.

Rok temu moja babcia miała problemy z krwotokami z jednej dziurki w nosie. Pojechała do szpitala, miała przypalane naczynka (nie wiem, jak to się fachowo nazywa). Spokój na rok, w grudniu 2013 zaczęło się to samo z drugą dziurką. Po drodze do szpitala krwotok ustał, lekarz powiedział, że nic tam nie widać, przypalić nie można, bo już nie leci. Poprzednią dziurkę miała przypalaną od ręki, już bez krwotoku. Babcia wróciła do domu, po może dwóch dniach kolejne krwawienie - znowu do szpitala i znowu mówią, że nie można nic z tym zrobić, bo nie leci. Sytuacja się powtarzała początkowo co dwa dni, potem już codziennie, coraz większy upływ krwi - od około połowy filiżanki przy pierwszym, ostatnie to już z kubek, lało się dosłownie ciurkiem. Wizyty w różnych szpitalach dawały taki sam efekt, czyli żaden. Zapytała którejś z kolei lekarki, co ma robić przy krwotoku. "To, co pani robiła do tej pory." Kiedy przypalą? "Jak nie będzie można zatamować." Pojechała w końcu do lekarza (ordynatora), który przypalał naczynka w drugiej dziurce rok temu. Wynik - wszystko zależy od lekarza dyżurnego, jak się zgodzi zabieg będzie wykonany. Ordynator mówiący, że decyzja zależy od innego lekarza? Tak w ogóle można? Dała sobie spokój, następnego dnia pojechała prywatnie do tego ordynatora i już jest po problemie za kwotę 150zł.

Wszędzie z babcią jeździł mój tata, żadne z nas nie rozumie, o co chodzi - osób po 75 roku życia już nie chcą leczyć? Rok temu przy pierwszym zabiegu miała 74 lata, teraz już 75. U starszej osoby, w dodatku chorej na serce codzienny spory upływ krwi zdecydowanie nie jest czymś, co można ignorować. Siedziałam z nią codziennie do rana, bo baliśmy się, że się zadławi w przypadku krwotoku podczas snu. W dodatku w pierwszym lub drugim szpitalu, w którym była w karcie wpisano zupełnie inne leki niż te, które bierze. Profesjonalizm pełną gębą.

Na co płacimy składki?

Warszawskie szpitale