#61809

Wybrałam się ostatnio na dość krótką wycieczkę komunikacją miejską, konkretnie autobusem. Zajęłam miejsce przy oknie, naprzeciwko mnie siedziała jakaś kobieta w średnim wieku, a oba miejsca "z brzegu" były ostatnimi wolnymi w tej części pojazdu.

Na na następnym przystanku wsiadło kilka osób. Najpierw para dość pulchnych dzieciaków w wieku 10-12 lat, które natychmiast zajęły miejsca obok mnie i kobiety naprzeciwko, po czym zajęły się swoimi sprawami. Niedługo po nich weszła mała staruszka i stanęła przy naszych siedzeniach. Pani z gatunku tych ciepłych starowinek, które są zbyt nieśmiałe, by poprosić o miejsce, pomimo swojego naprawdę zaawansowanego wieku i widocznych problemów z poruszaniem. Spojrzała tylko na mnie z niemą prośbą o ustąpienie miejsca, bo dzieciaki z brzegu nawet na nią nie spojrzały. Zrozumiałam je - nie każdy się musi rzucać z propozycją miejsca dla każdej starszej pani, gdy o to nie prosi, a do tego były zajęte rozmową. Wstałam z miejsca, a staruszka uśmiechnęła się i podziękowała. Potem ze sporym trudem wgramoliła się na "moje" miejsce, pod okno. Też mnie wtedy złapał dobry humor, bo miło pomóc komuś, kto to doceni.

Po chwili uśmiech zszedł mi z twarzy, a na jego miejscu pojawiło się wielkie zdziwienie, gdy... starsza pani wyjęła z torebki kanapki, podała je dzieciakom obok i zaczęła mówić do nich po imieniu. Po krótkiej chwili przysłuchiwania się ich rozmowie okazało się, że owa kobieta jest ich babcią.

Rozumiem, że można nie lubić ustępować innym i nie odebrać odpowiedniego wychowania, ale jednocześnie nie wyobrażam sobie samemu usiąść, zdając własną osiemdziesięcioletnią babcię na łaskę obcych pasażerów.
Z jednej strony zachowanie dzieci piekielne, a z drugiej staruszka nawet słowem nie odezwała się odnośnie tej sytuacji, więc pewnie nie widziały w tym nic złego i w taki sposób są wychowywane.

komunikacja_miejska