Lil25
Studiuję za granicą.
Obecnie udało mi się znaleźć pracę i mieszkanie w całkiem niezłej lokalizacji. Wieści, jak to w rodzinie, szybko się rozchodzą. Rodzice dumni, że córka studiuję na zagranicznej uczelni, z chęcią odpowiadają na wszelakie pytania rodzinki.
Któregoś razu, podczas codziennej rozmowy na Skypie, delikatnie ostrzegli mnie, żebym spodziewała się kontaktu z dawno niewidzianą ciotką, która coś trochę za bardzo wypytawała o to jak sobie daję rade, czy ciężko o pracę etc.
I faktycznie, następnego dnia dostaję wiadomość na Facebooku.
- Witaj, Lilka. Co tam u ciebie? Jak sobie dajesz radę?
Nic niezwykłego, odpisałam i zapomniałam o sprawie. Po 10 min dostaję kolejną wiadomość.
- Bo wiesz, nam tu ciężko... pracy nie ma, Misia (kuzynka) maturę pisze w tym roku, a Tomek (kuzyn) to studia zaczął, ale coś ciężko mu idzie. A tobie tam tak dobrze, to może my byśmy przyjechali do ciebie, co? Przenocowałabyś nas kilka tygodni, zanim znajdziemy jakieś mieszkanie. I pracę mogłabyś dla mnie i Tomka załatwić. Tylko wiesz, bo my po angielsku to tak nie bardzo... A Misia by po maturze do nas dołączyła. Co ty na to? Widziałam, że są tanie loty tam do ciebie, więc my za tydzień przyjedziemy, zgadzasz się?
Zaskoczyła mnie. Z lekką kpiącym uśmieszkiem na twarzy odpisałam, że rozumiem sytuację, ale moje mieszkanie 3 osób nie pomieści (jeden pokój, kuchnia i łazienka), a poza tym bez angielskiego w tym kraju to raczej o pracę ciężko. Ja, owszem, mogłabym jakoś pomóc, jakby się zdecydowali przyjechać, ale nie w taki sposób jak to sobie ciocia wyobraża.
Po chwili uzyskałam odpowiedź i myślę, że już wszyscy wiedzą jak ona brzmiała.
- Jak to tak, rodzinie nie pomóc?
*
W celu wyjaśnienia: ciocia zerwała z moimi rodzicami (a przez to i ze mną) kontakt jakieś dwa lata temu, kiedy rodzice odmówili pożyczenia jej 10,000 zł na nowe auto. Wykrzyczała nam do słuchawki, że nigdy więcej się nie odezwie i tyle się widzieliśmy.
Jak widać "nigdy więcej" to pojęcie względne.
Obecnie udało mi się znaleźć pracę i mieszkanie w całkiem niezłej lokalizacji. Wieści, jak to w rodzinie, szybko się rozchodzą. Rodzice dumni, że córka studiuję na zagranicznej uczelni, z chęcią odpowiadają na wszelakie pytania rodzinki.
Któregoś razu, podczas codziennej rozmowy na Skypie, delikatnie ostrzegli mnie, żebym spodziewała się kontaktu z dawno niewidzianą ciotką, która coś trochę za bardzo wypytawała o to jak sobie daję rade, czy ciężko o pracę etc.
I faktycznie, następnego dnia dostaję wiadomość na Facebooku.
- Witaj, Lilka. Co tam u ciebie? Jak sobie dajesz radę?
Nic niezwykłego, odpisałam i zapomniałam o sprawie. Po 10 min dostaję kolejną wiadomość.
- Bo wiesz, nam tu ciężko... pracy nie ma, Misia (kuzynka) maturę pisze w tym roku, a Tomek (kuzyn) to studia zaczął, ale coś ciężko mu idzie. A tobie tam tak dobrze, to może my byśmy przyjechali do ciebie, co? Przenocowałabyś nas kilka tygodni, zanim znajdziemy jakieś mieszkanie. I pracę mogłabyś dla mnie i Tomka załatwić. Tylko wiesz, bo my po angielsku to tak nie bardzo... A Misia by po maturze do nas dołączyła. Co ty na to? Widziałam, że są tanie loty tam do ciebie, więc my za tydzień przyjedziemy, zgadzasz się?
Zaskoczyła mnie. Z lekką kpiącym uśmieszkiem na twarzy odpisałam, że rozumiem sytuację, ale moje mieszkanie 3 osób nie pomieści (jeden pokój, kuchnia i łazienka), a poza tym bez angielskiego w tym kraju to raczej o pracę ciężko. Ja, owszem, mogłabym jakoś pomóc, jakby się zdecydowali przyjechać, ale nie w taki sposób jak to sobie ciocia wyobraża.
Po chwili uzyskałam odpowiedź i myślę, że już wszyscy wiedzą jak ona brzmiała.
- Jak to tak, rodzinie nie pomóc?
*
W celu wyjaśnienia: ciocia zerwała z moimi rodzicami (a przez to i ze mną) kontakt jakieś dwa lata temu, kiedy rodzice odmówili pożyczenia jej 10,000 zł na nowe auto. Wykrzyczała nam do słuchawki, że nigdy więcej się nie odezwie i tyle się widzieliśmy.
Jak widać "nigdy więcej" to pojęcie względne.
rodzinka
Ocena:
632
(710)
Komentarze