#65683

I moja mama i córka mają specyficzne charaktery.

Bierzmowanie. Szykujemy się do kościoła. Mama przyjechała przed czasem, plącze się po mieszkaniu i próbuje być użyteczna (czytaj: węszenie po kątach, krytyka i tzw. dobre rady).
20 minut do mszy. Nagle rozlega się wrzask. PAJĄK! Wielki, włochaty, a córka ma arachnofobię. Krzyki, histeria, trzeba go zabić ale paskud wlazł pod sofę.

Do akcji wkracza mama. Może wyśmianie fobii wystarczy, żeby uspokoić córkę? Nie? To będzie można w końcu wykazać się: mama zdobywa wyrazy uznania wciągając pająka spod sofy przy użyciu długiej linijki i ukatrupiając go skutecznie.
Wystarczy wrażeń? A skąd! Mama zaczyna biegać za moją córką ze zwłokami pająka na szufelce. Córka się drze. Mama pokazuje, jaki to niegroźna istota, przecież to trzeba być nienormalną, żeby się tak bać. Byliśmy już z nią u psychologa? No popatrzeć tylko, przecież on nie żyje. Beksalala!
Prosimy mamę, żeby już skończyła. Msza za chwilę i w końcu to ważny dzień.

Najpierw prosimy uprzejmie. Potem druga córka zaczyna być mniej uprzejma. Jak my ją wychowaliśmy? W końcu mąż nie wytrzymał i podniósł głos.

Ojej.

Jak my tak możemy? Pozwalamy naszej córce na fochy i chimery, nic z tym nie robimy. A to taka naukowa metoda, trzeba przyzwyczajać się do swoich lęków. Stawiać im czoło (kolejne machnięcie pająkiem w stronę córki). A my... my mamę... MALTRETUJEMY! Zamiast okazać wdzięczność! To jest... mobbing!
Mama ogarnia zapłakanym spojrzeniem rodzinkę: ja - osłupiała, mężowi zaraz żyłka pęknie, jedna córka kwili i szlocha, druga strzela nastoletniego focha...

Po czym ta kobieta po 80-tce robi minę obrażonego przedszkolaka, tupie nogami i rzuca w córkę nieszczęsnym stawonogiem krzycząc PAJĄK, PAJĄK PAJĄK! Potem ucieka trzaskając drzwiami.

Przyszła do kościoła, ale czaiła się z tyłu i wyszła przed końcem. A ja mam połowę jej genów...

dom wariatów