#68920

Historia o tym, że i tak źle i tak niedobrze.

Odkąd pamiętam zawsze ważyłam mało. Przy wzroście 163 cm było to około 45 kg. Nie stosowałam żadnych diet , a wręcz przeciwnie - jadłam wszystko na co tylko miałam ochotę. Problem zaczął się gdy byłam w gimnazjum, spośród wszystkich koleżanek z klasy byłam najmniejsza i najchudsza, a jak wiadomo wszelkie odstępstwa od normy nie są w takim wieku akceptowane. Zaczęły się przepychanki, kradzieże moich rzeczy i wyśmiewanie na korytarzach od anorektyczek i bulimiczek przez "koleżanki", podrzucanie mi wszelakiego jedzenia do plecaka, żebym w końcu coś zjadła i wyglądała jak człowiek. Do tej pory pamiętam jak nauczycielka od biologii na lekcji przy całej klasie mówiła , że "o matko, wstyd taki Noxiss weź idź się lecz na anoreksję , patrzeć się na Ciebie nie da ,kości same , żaden chłopak NIGDY się Tobą nie zainteresuje jak będziesz w takim stanie! Nie jje to to i myśli , że jest ładne". No cóż, nie myślałam , ale wygląd swój lubiłam , a i badania na anoreksję odbyłam i wiedziałam , że to nie to. Oczywiście nikt nie chciał słuchać o tym , że badania nie potwierdziły diagnozy, toż to jak się głodzi taka to i kłamie jak z nut. Jakoś przeżyłam, o sprawie zapomniałam , tym bardziej , że w liceum i na studiach nikt z moją wagą nie miał problemu.

Ale dlaczego ta historia? Ano dorosłam. Zmieniłam się. Zmieniło się też moje ciało. Obecnie przy 163 cm ważę 61 kg- wiem troszeczkę za dużo , ale chodzę na siłownie i staram się o siebie dbać. Jak tylko spotykam koleżanki z dawnych lat zawsze tekst jest podobny- " Noxiss, dziewczyno jak Ty wyglądasz... Taka ładna byłaś , chuda , a teraz to wstyd się do Ciebie na ulicy przyznać. No , no JA bym się tak w życiu nie zapuściła, żeby TYLE przytyć ."

No cóż , widać ludziom nigdy nie dogodzisz i zawsze znajdzie się coś co im się w nas nie podoba.

A przy okazji, witam wszystkich !;)