#69614

Jestem szczęśliwą posiadaczką czworonożnego przyjaciela.
Mój pies, bo o nim mowa, jest średniej wielkości, przyjacielskim (do czasu) zwierzakiem. Ze smyczy spuszczam go jedynie na działce i polach znajdujących się nieopodal mojego osiedla. Osiedle zaś jest niewielkie. Kilka bloków i plac zabaw.

A teraz historia właściwa.

Wracam ze spaceru. W dłoni trzymam smycz do której przyczepiony jest pies. Już dochodzę do klatki schodowej, gdy z placu zabaw przybiega typowy Fafik. Pies z gatunku tych, które podskakują przy każdym szczeknięciu. Stanął naprzeciw mojego kudłacza, najeżył się i tak namiętnie zaczął ujadać, że o mały włos mu oczy nie wyszły. Mój nie zwraca na niego uwagi.

Nagle z ławeczki znajdującej się na placu zabaw, podnosi się jakaś postać i powolnym ruchem idzie w moją stronę, spokojnie rozmawiając przez telefon. Cmoknęła kilka razy do Fafika, ale ten ani rusz, stoi twardo i dalej szczeka. Gdy tylko weszłam z moim psem na klatkę Fafik natychmiast ruszył za nami.

Dlaczego mój pies jest przyjacielski do czasu? Otóż gdy zobaczy obcego zwierzaka na swoim terenie, natychmiast uruchamia się w nim instynkt mordercy. Na nieszczęście, klatkę też uważa za "swój teren".
Zjeżył się, zaczął szczekać i zaparł tak, że nie mogłam wciągnąć go w głąb klatki schodowej i zamknąć za sobą drzwi. Fafik nie przemyślał sytuacji i podbiegł na tyle blisko, że mój pies bez problemu mógłby odgryźć mu głowę, gdybym nie pociągnęła go do góry za szelki.

Co na to właścicielka Faficzka?
"Zabierz tego wściekłego kundla!" - ryknęła do mnie, nie odrywając telefonu od ucha.

Nie odpowiedziałam jej nic, byłam skupiona na zaciągnięciu psa do domu.

A gdyby tak mój wściekły kundel był spuszczony ze smyczy?
A gdyby tak Fafik był znacznie większy od mojego psa?

Może ta historia nie jest piekielna, ale ludzie, proszę was. Nie istotne czy wasz psiak jest mały czy duży, czy jest wychowany czy też nie. Prowadźcie go na smyczy, bo nigdy nie można mieć pewności czy jakiś agresywny pies nie wyskoczy zza rogu.

Osiedle