#71475

Obiektywnie trochę piekielne, ale rozbawiło mnie do łez.

Awizo w skrzynce, marsz na pocztę, na poczcie awaria tych takich elektronicznych cosiów, co to dają numerki, żeby nie trzeba było stać, a wszędzie informacje, że jedna kolejka do wszystkich stanowisk. Jednak ludzi jak na lekarstwo, to i żadna kolejka nie powstała - czekało się maksymalnie minutę czy dwie.

Wolne stanowisko upolowałam, urzędniczka wzięła awizo i poszła po paczkę. W poszukiwaniach zawędrowała za nieczynne okienka bezpośrednio przy tym, przy którym stałam. Nagle wbiega pani, może koło pięćdziesiątki, ładnie ubrana, płaszczyk, szpilki, kapelusz. No i tak sobie biegnie drobnymi kroczkami, macha przy tym łapkami (nie to, że się z niej naśmiewam złośliwie, po prostu to komicznie/uroczo wyglądało), nagle... uwaga... dostrzega "moją" panią za nieczynnym okienkiem. Leci.
- Przepraszam, można?
- Nie, to stanowisko jest nieczynne - wyjaśniła grzecznie urzędniczka, wskazując na tabliczkę z ogromnym czerwonym napisem. Po chwili znalazła paczkę i wróciła z nią do mnie. Nie zdążyła jednak mi jej podać, bo pani-w-kapelusiku zrobiła nawrót i jak taran wbiegła przed okienko, kompletnie ignorując moją obecność (oczywiście, jeśli nie liczyć tego, że - wzięta z zaskoczenia - zostałam odepchnięta na bok).
- A, a tu pani stoi, tu czynne, cudownie!
Jak normalnie takich ludzi nie znoszę, tak prawie popłakałam się ze śmiechu. Nie dość, że ona w tym wszystkim była przezabawna, to jeszcze karpik urzędniczki... Miodzio. :D
Historia z happy endem, urzędniczka po dojściu do siebie wyjaśniła, że na razie obsługuje mnie, pani najpierw stwierdziła, że za jej czasów to młode ustępowały miejsca, po czym z politowaniem spojrzała na dziko rechoczącą mnie, poprawiła kapelusik, puściła mi oczko i godnie niczym szlachcianka odeszła spocząć na ławce.

Nie wiem, czy robiła sobie żarty, ale tak czy siak... Nie wzbudziła żadnych negatywnych uczuć. :D

poczta