#73442

Poznań Miasto Doznań.
Na szczęście od dłuższego czasu nie muszę zbyt często korzystać z usług komunikacji miejskiej. Niestety, czasem trzeba gdzieś dalej dojechać i zazwyczaj czeka na mnie jakaś "miła" niespodzianka.
Sytuacja z wczoraj:
Wybrałam się na przystanek, który znajduje się przy większym w Poznaniu rond. Jak zwykle sporo ludzi, przeszłam na przód przystanku, żebym później przy wysiadaniu nie musiała się przedzierać przez tłumy. Stoję i słyszę chłopaka, który bardzo głośno rozmawia, odwróciłam się, żeby spojrzeć na tę parkę/grupkę. Ale to nie była paczka przyjaciół tylko jeden chłopak (szczuplutki, z ładną fryzurką, koło 20 lat), który rozmawiał z telefonem. Nie przez telefon, a z telefonem, z którego słychać było głosy jego kolegów sugerując rozmowę przy wykorzystaniu Skype'a lub czegoś podobnego. No ok, jak kto lubi, ale chociaż mógłby słuchawki założyć, pogada sobie i zanim wsiądzie do tramwaju to skończy. Jaka byłam naiwna- nie zakończył rozmowy. Mimo, że stałam w połowie pierwszego wagonu, on na początku, między nami ludzi tłum to i tak wszystko doskonale słyszałam. Może jestem przewrażliwiona, ale dla mnie chłopak miał strasznie irytujący ton głosu i jeszcze bardziej śmiech. Jak 15-letnia dziewuszka. Rozmawiali, chichrali się, znowu gadali... Najlepsze było wyjaśnienie po co chłopak wybrał się w tę podróż. Otóż, zgubił poprzedniej nocy kartę kredytową jak wracał z imprezy i pojechał jej szukać. Domyślał się, gdzie mogła wypaść: "noo, wracałem wczoraj z baletów i pewnie wypadła mi jak poszedłem się odlać w krzakach. Nie, nie blokowałem jej, bo to i tak ta moja druga, co bez PayPass'a jest". Całe szczęście, że zaraz wysiadł, bo miałam ochotę wcisnąć się między niego a ten jego super smartphone i powiedzieć jego kumplom, żeby nauczyli go odrobiny kultury (chociaż słysząc ich słownictwo nic by to nie dało) albo, żeby chociaż kupili mu słuchawki.

MPK Poznań