#76455

Idę sobie przez pewne osiedle domów. Nagle drogę zagradza mi stojący na całej szerokości chodnika samochód. Według prawa o ruchu drogowym tak zaparkowany samochód powinien pozostawiać półtora metra wolnej przestrzeni na chodniku, by umożliwić swobodne przejście. Jednak myślę sobie, "w porządku, przejdę po prostu po drugiej stronie, nie sądzę by więcej było tutaj takich kierowców". Niestety, po spojrzeniu na przeciwną stronę ulicy, zauważyłem, że tam również, stoi identycznie zaparkowane auto. Jedyne co mi pozostało to przejść przez ulicę, starając się trzymać jak najbliżej krawężnika.

Dosłownie po pięciu sekundach po tym jak się rozejrzałem i wszedłem na drogę, za moimi plecami, zza zakrętu nagle rozbrzmiał dźwięk wściekle naciskanego klaksonu. Kierowca trąbiącego samochodu omal mnie nie potrącając pojechał w siną dal. Sprawił również, że serce podskoczyło mi do gardła. Pan niestety, który siedział za kółkiem nie zauważył, że nie miałem zbyt możliwości wybrania innej drogi przejścia, a sam nie zachował dozwolonej prędkości. Jednakże, nie on był tutaj głównym bohaterem piekielności. Idąc, już po bezpiecznym chodniku, zgadnijcie, co po przejściu około pięćdziesięciu metrów i skręceniu w lewo ukazało mi się przed oczami. Tak, był to prawie pusty parking.

Naprawdę trudno mi uwierzyć, że aż tyle kierowców ma tak ciężkie miejsca, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, że muszą blokować pieszym drogę i narażać ich na niebezpieczeństwo. Naprawdę te pięć minut drogi robi im taką wielką różnicę? Sam jestem kierowcą i zdarzało mi się parkować nawet piętnaście minut drogi pieszej od mojego celu podróży, dzięki czemu nie blokowałem nikomu niepotrzebnie przejścia. A co gdyby wtedy chodnikiem szedł rodzic z dzieckiem w wózku? Albo osoba niepełnosprawna ruchowo? Niektórym widać wciąż brakuje wyobraźni.

ulica chodnik kierowca