#80709

Mały piekielny incydent w komunikacji miejskiej. Zazwyczaj je ignoruje, bo mam świadomość że często pozorny brak kultury jest wynikiem zwykłego nieporozumienia i kompletnego braku empatii. Ot, życie. W każdym razie dzisiaj tej minimalnej interwencji powstrzymać nie mogłam. Zatłoczony autobus, ale bez przesady, o swobodny ruch trudno, ale nikt na nikim nie leży, 6:30 rano w środku tygodnia, linia która prawie całą trasę ma równoległą z przynajmniej 5 innymi autobusami, tyle że zamiast na 10 przystankach w najbardziej zakorkowanej trasie zatrzymuje się na 2. Na środku, w okolicy okołodrzwiowej ale przy oknie stoi młody chłopak, liceum, może początek studiów. Pomiędzy jednym a drugim przystankiem próbuje przecisnąć się do drzwi. Facet w średnim wieku stojący przed nim burka na niego żeby stał, bo zanim autobus stanie minie jeszcze sporo czasu. Chłopak stoi kilka minut, po czym robi drugie podejście. Facet burka agresywniej, chłopak odpowiada coś sfrustrowany po ukraińsku. Facet kompletnie go ignoruje, podnosząc głos nie pozwala mu się ruszyć i pyta czy chce żeby mu przywalić. Chłopak wyraźnie próbuje coś wytłumaczyć, dalej po ukraińsku, próbując dostać się do przycisku stop. Facet podnosi rękę, mówiąc że stracił cierpliwość i zaraz mu przypie*, widocznie gotowy wywlec chłopaka i spuścić mu łomot. Podeszłam bliżej i warknęłam na faceta że chłopak go wyraźnie nie rozumie. Facet odwarka że gówno prawda, bo wszyscy Ukraińcy znają polski. Na szczęście autobus stanął na swoim przystanku, chłopak, tak jak i większość autobusu wyszedł, facet stanął w kącie, ja włożyłam słuchawkę w ucho i po złapaniu kilku spojrzeń z widocznym boże-co-za-cham-rozumiem-co-pani-czuje siedziałam cicho dalszą podróż ignorując faceta dalej mruczącego do siebie.
Nawet gdyby chłopak go rozumiał i wyklinał w swoim języku, chryste, pobić kogoś za brak znajomości rozkładu jazdy? To już daleko poza granicą piekielności.

Warszawa