Jest taka kampania w Warszawie "Bądź życzliwym pasażerem zamiast być monsterem". Kampanię firmują różne potworki. Jest tam m.in. Hałaśnik Głuchawy - taki co to zakłada słuchawki na uszy i nie słyszy, że słuchawki nie działają i "umilają" czas wszystkim podróżnym.
Osobnicy ze słuchawkami doczekali się swojego potworka. Jednak jak kilka razy poprosiłam takich o ściszenie itd. to z reguły naprawdę się starali coś z muzyczką zrobić, więc w sumie spoko.
Jest jednak odmiana Hałaśnika Głuchawego (albo może to powinien być jakiś nowy potworek), która jest niereformowalna tak jak niereformowalna jest też reakcja otoczenia na takowego.
Chodzi o dzieci, albo raczej ich rodziców. Bo to chyba nie dzieci są winne temu, że zostały tak wychowane, że jedyną szansą na spokój w autobusie jest włączenie im głośnej bajeczki, muzyczki czy innej edukacyjnej pierdoły. Piszę z przekąsem o tych treściach, nie dlatego, że mam coś ogólnie do dzieci, ale dlatego, że to co jest puszczane dzieciom to najczęściej jakiś piskliwy chłam i treści typu: "myjemy rączki ram, tam tam, jemy kanapeczki ram, tam, tam" i tak w kółko zapętlone.
Mam skłonność do migren, wysokie dźwięki mnie męczą dość szybko. Są też autystycy czy ludzie po prostu zmęczeni dniem itd. Raz gdy miałam migrenę poprosiłam, by dziecku grę ściszyć. Pani zaczęła krzyczeć, że to przecież dziecko (tak dziecko, ale nie nieświadome niemowlę tylko wczesny przedszkolak), że ono inaczej nie umie i że inaczej będzie krzyczeć. Współpasażerowie stwierdzili, że skoro dziecko ma wpaść w szał, to niech lepiej już sobie głośno gra.
Nie wiem, nie sprawdzałam, ale jakiś ograniczeń wiekowych do stosowania słuchawek chyba nie ma. To co opisałam powyżej to po prostu porażka wychowawcza rodziców (żeby było jasne nie jestem przeciwniczką bajek dla dzieci na telefonie - są czasem takie sytuacje gdy może to być konieczne, ale podróż autobusem do nich według mnie nie należy, bo są tam też inni ludzie, ze swoimi problemami i należy ich szanować).
Osobnicy ze słuchawkami doczekali się swojego potworka. Jednak jak kilka razy poprosiłam takich o ściszenie itd. to z reguły naprawdę się starali coś z muzyczką zrobić, więc w sumie spoko.
Jest jednak odmiana Hałaśnika Głuchawego (albo może to powinien być jakiś nowy potworek), która jest niereformowalna tak jak niereformowalna jest też reakcja otoczenia na takowego.
Chodzi o dzieci, albo raczej ich rodziców. Bo to chyba nie dzieci są winne temu, że zostały tak wychowane, że jedyną szansą na spokój w autobusie jest włączenie im głośnej bajeczki, muzyczki czy innej edukacyjnej pierdoły. Piszę z przekąsem o tych treściach, nie dlatego, że mam coś ogólnie do dzieci, ale dlatego, że to co jest puszczane dzieciom to najczęściej jakiś piskliwy chłam i treści typu: "myjemy rączki ram, tam tam, jemy kanapeczki ram, tam, tam" i tak w kółko zapętlone.
Mam skłonność do migren, wysokie dźwięki mnie męczą dość szybko. Są też autystycy czy ludzie po prostu zmęczeni dniem itd. Raz gdy miałam migrenę poprosiłam, by dziecku grę ściszyć. Pani zaczęła krzyczeć, że to przecież dziecko (tak dziecko, ale nie nieświadome niemowlę tylko wczesny przedszkolak), że ono inaczej nie umie i że inaczej będzie krzyczeć. Współpasażerowie stwierdzili, że skoro dziecko ma wpaść w szał, to niech lepiej już sobie głośno gra.
Nie wiem, nie sprawdzałam, ale jakiś ograniczeń wiekowych do stosowania słuchawek chyba nie ma. To co opisałam powyżej to po prostu porażka wychowawcza rodziców (żeby było jasne nie jestem przeciwniczką bajek dla dzieci na telefonie - są czasem takie sytuacje gdy może to być konieczne, ale podróż autobusem do nich według mnie nie należy, bo są tam też inni ludzie, ze swoimi problemami i należy ich szanować).
komunikacja_miejska hałas dzieci
Ocena:
119
(145)
Komentarze