Przeczytałam komentarze pod historią o dysleksji i aż mnie skręciło na komentarz: problemy z czytaniem - więcej czytaj, z pisaniem - więcej pisz. Nie, to nie daje zawsze zakładanych efektów. Chociaż starsi datą rodzice i nauczyciele twierdzą inaczej. Wystarczy trochę poczytać o zaburzeniach integracji sensorycznej i zaburzeniach pracy ręki, aby pewne rzeczy zrozumieć.
I nie, poradnie nie wystawiają bardzo chętnie papierków. Terminy są długie a diagnozować chcą zazwyczaj starsze dzieci. Diagnozę młodszych odwlekają, mimo tego, że wszędzie gdzie się da, specjaliści trąbią o tym, że wczesna diagnoza daje duże szanse wyprowadzenia pewnych dysfunkcji.
Teraz do rzeczy. Jestem pedagogiem ale z dysleksją (podobno). Trafiłam do poradni dopiero w 5 klasie podstawówki. Do trzeciej klasy radziłam sobie dobrze. Opinie pisemne brzmiały "zdolna ale nadaktywna". Byłam najzwyczajniej w świecie żywa, niektórzy twierdzili że mam ADHD. Moich ulubionych uczniów mogę tak samo opisać:).
Problemy zaczęły się pod koniec trzeciej klasy i na początku czwartej. Pracowałam wolniej niż inni. Rodzice i dziadkowie dużo czasu poświęcali, żeby nauczyć mnie tabliczki mnożenia czy zasad ortografii. Zgodnie z zasadą "pracuj więcej", ćwiczyłam, mama kupowała książki, słowniki i ćwiczenia. Nie nadążałam za klasą. Opinia zdolnej uczennicy zaczęła się psuć. Nauczyciele zaczęli na mnie narzekać a ja nie chciałam się uczyć.
W piątej klasie trafiłam na mądrych nauczycieli. Zostałam skierowana do poradni. Część testów wyszła ponadprzeciętnie. Problemem okazał się wzrok. Miałam wadę wzroku, przez którą obecnie bez okularów lub soczewek widzę jak kret. Do tego dysleksja. Nie wiem do dzisiaj, jakiego rodzaju, bo to zespół różnych zaburzeń. Okulary i odpowiednio dobrane ćwiczenia pomogły. No i niestety musiałam siedzieć w pierwszej ławce.
Dziś, jako nauczyciel, jeżeli widzę że problemy ucznia się utrzymują, proszę o wizytę u specjalisty lub w poradni. Lepiej sprawdzić wcześniej, niż narazić dziecko na niedogodności.
I nie, poradnie nie wystawiają bardzo chętnie papierków. Terminy są długie a diagnozować chcą zazwyczaj starsze dzieci. Diagnozę młodszych odwlekają, mimo tego, że wszędzie gdzie się da, specjaliści trąbią o tym, że wczesna diagnoza daje duże szanse wyprowadzenia pewnych dysfunkcji.
Teraz do rzeczy. Jestem pedagogiem ale z dysleksją (podobno). Trafiłam do poradni dopiero w 5 klasie podstawówki. Do trzeciej klasy radziłam sobie dobrze. Opinie pisemne brzmiały "zdolna ale nadaktywna". Byłam najzwyczajniej w świecie żywa, niektórzy twierdzili że mam ADHD. Moich ulubionych uczniów mogę tak samo opisać:).
Problemy zaczęły się pod koniec trzeciej klasy i na początku czwartej. Pracowałam wolniej niż inni. Rodzice i dziadkowie dużo czasu poświęcali, żeby nauczyć mnie tabliczki mnożenia czy zasad ortografii. Zgodnie z zasadą "pracuj więcej", ćwiczyłam, mama kupowała książki, słowniki i ćwiczenia. Nie nadążałam za klasą. Opinia zdolnej uczennicy zaczęła się psuć. Nauczyciele zaczęli na mnie narzekać a ja nie chciałam się uczyć.
W piątej klasie trafiłam na mądrych nauczycieli. Zostałam skierowana do poradni. Część testów wyszła ponadprzeciętnie. Problemem okazał się wzrok. Miałam wadę wzroku, przez którą obecnie bez okularów lub soczewek widzę jak kret. Do tego dysleksja. Nie wiem do dzisiaj, jakiego rodzaju, bo to zespół różnych zaburzeń. Okulary i odpowiednio dobrane ćwiczenia pomogły. No i niestety musiałam siedzieć w pierwszej ławce.
Dziś, jako nauczyciel, jeżeli widzę że problemy ucznia się utrzymują, proszę o wizytę u specjalisty lub w poradni. Lepiej sprawdzić wcześniej, niż narazić dziecko na niedogodności.
szkoła poradnia
Ocena:
149
(175)
Komentarze