Lubię zwierzęta i choć obecnie sama nie mam na stanie, totalnie rozumiem, że ludzie swoich pupili kochają i dbają jak tylko mogą. Niestety, wśród znajomych właśnie dostałam łatkę psychopatki znęcającej się nad zwierzętami.
Koleżanka miała 15-letniego psa. Pies już od pewnego czasu zmagał się z problemami zdrowotnymi, wychodził już tylko na siku, nie miał siły chodzić po schodach, przesypia większość dnia. No, nie ma co ukrywać, że pies już dożywał swoich dni.
W dodatku weterynarz postawił druzgocącą diagnozę - rak żołądka. Sam weterynarz zakwestionował sens walczenia z chorobą i doradził już tylko leczenie paliatywne, bo psa chemioterapia po prostu z dużym prawdopodobieństwem dobije.
Koleżanka jednak uparła się, że będzie o psa walczyć, tak jak walczyłaby o dziecko. Lekarz wycenił leczenie na kilkadziesiąt tysięcy złotych.
Kurde. Znając sytuację koleżanki delikatnie zasugerowałam jej, że może lepszym rozwiązaniem będzie odpuszczenie sobie. Po pierwsze dlatego, że jest to chyba gra nie warta świeczki i chyba nie ma wątpliwości, że pies powoli odchodzi ze starości a po drugie, koleżanka ma kłopoty finansowe łącznie z długami. Koleżanka mi nawrzucała, że jestem nieczuła i ciekawe czy nie walczyłabym o zdrowie swoich dzieci ze względów finansowych. Następnie rozpowiedziała wszystkim znajomym, że śmiałam się z niej, że chce leczyć starego psa, bo to tylko głupi pies. Następnie pozbierała po znajomych kasę na leczenie, o ile wiem kilka tysięcy złotych.
Niemniej pies odszedł nim leczenie się zaczęło. Efekt jest taki, że koleżanka kasę zatrzymała, a nikt osobie w żałobie nie śmiał wypomnieć, że mogłaby kasę oddać, skoro temat nieaktualny, a mnie się ludzie pytają jak mogłam być tak nieczuła. Tłumaczenie, że tak nie było nic nie daje. Zresztą podobnie jeden ze znajomych, który zapytał, kiedy wypada się u koleżanki upomnieć o oddanie kasy został zakrzyczany, że jak tak można, ona cierpi i na pewno zapomniała, a swoim czasie sama odda.
Od trzech miesięcy ten czas nie nastał, ale nie mój cyrk, nie moje małpy.
Koleżanka miała 15-letniego psa. Pies już od pewnego czasu zmagał się z problemami zdrowotnymi, wychodził już tylko na siku, nie miał siły chodzić po schodach, przesypia większość dnia. No, nie ma co ukrywać, że pies już dożywał swoich dni.
W dodatku weterynarz postawił druzgocącą diagnozę - rak żołądka. Sam weterynarz zakwestionował sens walczenia z chorobą i doradził już tylko leczenie paliatywne, bo psa chemioterapia po prostu z dużym prawdopodobieństwem dobije.
Koleżanka jednak uparła się, że będzie o psa walczyć, tak jak walczyłaby o dziecko. Lekarz wycenił leczenie na kilkadziesiąt tysięcy złotych.
Kurde. Znając sytuację koleżanki delikatnie zasugerowałam jej, że może lepszym rozwiązaniem będzie odpuszczenie sobie. Po pierwsze dlatego, że jest to chyba gra nie warta świeczki i chyba nie ma wątpliwości, że pies powoli odchodzi ze starości a po drugie, koleżanka ma kłopoty finansowe łącznie z długami. Koleżanka mi nawrzucała, że jestem nieczuła i ciekawe czy nie walczyłabym o zdrowie swoich dzieci ze względów finansowych. Następnie rozpowiedziała wszystkim znajomym, że śmiałam się z niej, że chce leczyć starego psa, bo to tylko głupi pies. Następnie pozbierała po znajomych kasę na leczenie, o ile wiem kilka tysięcy złotych.
Niemniej pies odszedł nim leczenie się zaczęło. Efekt jest taki, że koleżanka kasę zatrzymała, a nikt osobie w żałobie nie śmiał wypomnieć, że mogłaby kasę oddać, skoro temat nieaktualny, a mnie się ludzie pytają jak mogłam być tak nieczuła. Tłumaczenie, że tak nie było nic nie daje. Zresztą podobnie jeden ze znajomych, który zapytał, kiedy wypada się u koleżanki upomnieć o oddanie kasy został zakrzyczany, że jak tak można, ona cierpi i na pewno zapomniała, a swoim czasie sama odda.
Od trzech miesięcy ten czas nie nastał, ale nie mój cyrk, nie moje małpy.
pupile
Ocena:
173
(195)
Komentarze