Historia nie jest aż tak piekielna, ale za to bardzo oburzająca.

Na jednym z portali społecznościowych ktoś wrzucił krótki filmik z matką i jej nowo narodzonym dzieckiem. W poście zapytał się czy dla innych jest to tak wzruszające jak dla niego.
Były komentarze: O BOŻE CUDO! POPŁAKAŁAM SIĘ! ŚLICZNE MALEŃSTWO!

Jednak! Pewna kobieta wyraziła swoje zdanie: "Nie jest to ani trochę słodkie i wzruszające :/ Przynajmniej według mnie, więc bądźcie dojrzali i bez spiny". Dosłownie.
Co zrobiły inne panie? Obrzuciły ją błotem. NO BO JAK TO TAK?! DZIECI NIE SĄ SŁODKIE?

W późniejszych komentarzach kobieta wyjaśniła dlaczego jej to nie wzrusza. Była kiedyś w ciąży. Miała urodzić zdrowe dziecko. Urodziło się... martwe. Straciła pewną wrażliwość i utwierdziła się w fakcie, że nie chce mieć już dzieci. W porządku jej sprawa, może sobie postanowić co tam chce.

Jakie były odpowiedzi mamusiek?
- "Po takiej tragedii jaką przeżyłaś tym bardziej winnaś być czuła. I dzięki Bogu, bo dziecko z taką matką byłoby nieszczęśliwe."

- "Żadna matka nie pozostaje nie czuła na cierpienie dziecka... nawet obcego!"

- "Piszesz "bądźcie dojrzali", ale czy na tym polega dojrzałość, żeby nie czuć wzruszenia czy innych emocji widząc ten filmik? Przeżyłam to co Ty, ale teraz mam drugą córkę i spełniam się jako mama. Oczywiście śmierć dziecka dużo zmienia, ale nie powtarzaj proszę głupstw, że nie będziesz już chciała mieć dzieci, jesteś jeszcze bardzo młoda. Stała się tragedia, ale Ty żyjesz nadal. Kiedy pogodzisz się ze stratą, skup się na tym, żeby jak najlepiej swoje życie przeżyć."

Oczywiście było ich o wiele więcej, ale za dużo by wymieniać. Aż się przykro człowiekowi robi.
Ludzie są tacy wspaniali...

Dzieci

Panowie, wytłumaczcie mi dlaczego jeśli dziewczyna wam się podoba, to jest super, śliczna, miła, słodka, najlepsza, najpiękniejsza itd..

A jeśli tylko da wam kosza, zwyzywacie ją od najgorszych, że się puszcza i jest największą dzi*ką, że jest brzydka, gruba i w zasadzie to się wam nie podoba.

Ze ślicznej dziewczyny zmienia się w dzi*kę, su*kę i szmatę?
Rozumiem, że macie jakąś tam "męską dumę" (Gdy zapytałam się o to brata powiedział o jakiejś męskiej dumie), ale serio tak słabo przyjmujecie krytykę, odrzucenie?

Historia: Mój kolega o siebie nie dba. Powiedzmy to szczerze: Nie dba o siebie. Gdy coś mówi, na kilometr czuję smród z jego ust. Skarpetek chyba nie zmieniał od tygodnia, często widać, że ma brud na szyi, jest gruby, jego zęby przybierają kolor żółty itd.. I to nie przez biedę, ma własne mieszkanie, tylko po prostu mu się nie chce.

I on postanowił wystartować do ślicznej dziewczyny, mojej koleżanki z pracy. Zastanawiam się czego oczekiwał... Że rzuci mu się w ramiona brudnej, przepoconej bluzki i go pocałuje gdy usłyszy:
- ANIA, BO JA...TEN... NO.. WIESZ.. JESTEŚ ZAJEBISTA I W OGÓLE I KOCHAM CIĘ!!

Chwilę później zmieszał ją z błotem, DAŁA MU KOSZA. Ciekawe dlaczego...
Koniec końców wyszło, że 'dupa' nie wie co traci, bo mogła mieć "prawdziwego mężczyznę", a nie jakiegoś chłopaczka...

EDIT: Specjalnie dla wielce oburzonych panów :) To chyba logiczne, że nie chodzi mi o wszystkich mężczyzna na świece i jest wiele wspaniałych, normalnych facetów, ale niestety większość się tak zachowuje. Nie oszukujmy się.

Chłopcy