#11374

Kolejna babciowa historia z tramwaju. Było to kilka tygodni temu, gdy po wypadku chodziłam jeszcze o dwóch kulach. Jak wszyscy wiedzą, trzymanie się rurki w tramwaju jednocześnie kul i stanie przy tym na jednej nodze w tłoku jest niewykonalne.
Pewnego dnia jechałam akurat ze współlokatorem na uczenie, tłok umiarkowany, ale nikt nie ustąpił mi miejsca. Chwyciłam się drążka a mój współlokator chwycił pod pachę moje kule. Na jednym z przystanków miejsce się zwolniło, a Kuba z kulami stanął koło mnie.
Na kolejnym przystanku wsiadła właśnie beretowa babcia [B] i stanęła koło mnie. Popatrzyła wzrokiem mordercy i zaczęła na mnie krzyczeć.
[B] Jakaś Ty niewychowana, starsi ludzie jadą, stoją ledwo, nawet chłopak z kulami koło Ciebie nie wstaniesz!
[J] Ale... (nie dała mi dojść do słowa)
[B] Takie to gówniarstwo niewychowane, księżniczka jedna się znalazła, widzicie państwa, wstyd, hańba, wstawaj i ustąp miejsca!
[J] Ale...
[B] Jeszcze masz ale! Ja ledwo chodzę, takie niewychowanie! Wstawaj!
Naprawdę mnie zakrzyczała, a reszta pasażerów zaczęła jej wtórować. W tym momencie popatrzyłam na Kubę, wzięłam od niego kulę i ledwo (uwierzcie mi, że naprawdę ledwo) wstałam i zwróciłam się do babci
[J] Proszę, niech pani siada...
Najlepsze, jest to, że pomimo tego, że zrobiła wielkie oczy to usiadła i zaczęła coś gadać, że symuluję.
W tym momencie odezwał się starszy pan [P] siedzący obok, który do tej pory jako jeden z nielicznych nic nie mówił
[P] Głupie babsko, w dupie Ci się poprzewracało! Dziewczyna niepełnosprawna, a Ty bezczelnie ją z miejsca wyganiasz! Wstydź się kobieto.
Po czym wstał i ustąpił mi miejsca. Podziękowałam i usiadłam.
Zastanawia mnie do dzisiaj podejście starszych ludzi, czy to, że mam 20 lat naprawdę nakazuje mi, ustępowania miejsca starszym, wcale nie schorowanym osobom? Szkoda słów.

ZTM Warszawa, tramwaj nr 33