#11547

Swego czasu kupiłam niewielkie mieszkanie po dość okazyjnej cenie (o ile tak można nazwać polskie ceny nieruchomości). Sprzedająca była kobietą w średnim wieku, a poprzednim właścicielem mieszkania był jej ojciec, niedawno zresztą zmarły. Cała transakcja przebiegła bez większych trudności, otrzymałam klucze, wszelkie papiery i cyrograf z bankiem na 40 lat, po czym sprzedająca wyjechała z kraju, jako, że mieszkała poza granicami Europy (stąd atrakcyjna cena).

Wszystko fajnie, ale nikt nie przekazał mi kodu do domofonu. Niby drobiazg, ale w końcu miałam dość otwierania z klucza. Dodzwoniłam się do sprzedającej, ale ta go nie znała. W końcu to nie był jej obowiązek. I tu się zaczęła szopka.

Zadzwoniłam do administracji.
- Przykro mi bardzo, nie wiemy, prosimy zadzwonić do gospodarza budynku.
Dzwonię do gospodarza budynku. Ten zirytowany, że sama nie mogę sobie poradzić (jak??), odsyła mnie także:
- To proszę zadzwonić do firmy konserwującej domofon.
Ci także nic nie mogli, bo domofon był sprawny, odesłali znowu do gospodarza budynku, który najpierw trzy dni nie odbierał, a w końcu wydarł się na mnie.
- KU*WA! Nie może pani zapytać poprzedniego właściciela?
- Nie, bo nie żyje.
- To może jacyś jego znajomi mieli ten kod?
- Proszę pana, poprzedni właściciel nie był mi osobą bliską. Nie znam jego znajomych...
- No i czemu ten stary musiał zdechnąć! Może gdzieś zapisał?
- Proszę pana, nie wiem czy gdzieś zapisał, mieszkanie jest ogołocone ze wszystkiego. Czy może pan podejść i zaprogramować mi nowy kod? Jeżeli nie, to proszę mi powiedzieć, kto to może zrobić.
Zapadła cisza.
- No mogę ja w sumie. Ale nie zrobię.
- A czemu?
- Bo mnie się nie chce. - I walnął słuchawką.

Do dzisiaj wchodzę na numer dla administracji, czyli kod którym posługują się sprzątające klatkę panie. Bez problemu mi go użyczyły:) Od czterech lat jednak doprosić się własnego kodu nie mogę.

zarząd budynku