#16171

Moja koleżanka twierdzi, że żeby pracować na poczcie, trzeba zdać test na brak inteligencji. Czasem zastanawiam się, czy nie ma racji. Przytoczę dwie historyjki na potwierdzenie jej tezy.

Jestem osobą leniwą i nie chciało mi się wyrobić sobie odpowiednio skomplikowanego podpisu, więc podpisuję się pierwszą literą nazwiska. Bank tego nie kwestionuje, w pracy akceptują, więc jest ok. Okazuje się, że niezupełnie. Nadawałam paczkę na poczcie, wypełniłam druczek i podpisałam się jak zwykle. A panienka do mnie:
- Za krótki podpis.
Zdębiałam. - Jak to za krótki, zawsze się tak podpisuję. (Przy odbiorze przesyłek należy wpisać pełne imię i nazwisko, natomiast przy nadawaniu wystarczy parafka).
- Ja tego nie mogę przyjąć, niech pani tu jeszcze coś dopisze - mówi panienka.
- Co mam dopisać, życiorys? - spytałam.
Wkrótce potem panienka, mimo młodego wieku, została naczelniczką urzędu pocztowego. Nie dziwię się, tak skrupulatnej osobie, która pilnuje, żeby klienci mieli właściwe podpisy, takie stanowisko się po prostu należy.

Historyjka druga. Wysyłałam list do jakiejś miejscowości o typowo polskiej nazwie, już nie pamiętam, ale były tam polskie znaki diakrytyczne, trudno było podejrzewać, że to zagraniczna nazwa. Panienka w okienku: sceniczny makijaż, dekolt do pasa, dwucentymetrowe tipsy, guma do żucia i śmiertelnie znudzona mina:
- To ma iść za granicę? - pyta.
- Nie, przecież widzi pani, że to polska nazwa - mówię.
- Nie znam takiego miasta - odpowiada panienka.
No i tu ja okazałam się nierozgarnięta i przeceniłam panienkę.
- „Nie ma takiego miasta Londyn” - zacytowałam mój ulubiony film.
Panienka okropnie się zdziwiła:
- To ma iść do Londynu?
Widać było, że nie bardzo wie, czy Londyn to miasto, państwo, czy może jeszcze co innego...

Wyszłam z poczty trzymając się ściany. Ze śmiechu, oczywiście.