#19057

Mam (a może miałam?) koleżankę z dziecięcych lat. Spędzałyśmy razem tylko wakacje, pomiędzy nimi skrobiąc zapamiętale listy do siebie i padając sobie w ramiona w lutym i czerwcu każdego roku. Potem wyjechała za granicę... Odnalazła mnie przez internet kilka miesięcy temu i starałyśmy się nadrobić zaległe lata.
Wybierała się do Polski, postanowiłyśmy się spotkać, odnowić więzy namacalnie, rzucić sobie w ramiona i gadać gadać gadać...
Wiele sobie obiecywałam po tym spotkaniu. Wyszła godzinę temu razem z mężem i synkiem. Nie będę opisywać wizyty. Przedstawię tylko po 3 wnioski obu stron.

Małgosia:
1) Nie poświęciłam jej wystarczająco dużo uwagi, byłam roztargniona, nie tak to sobie wyobrażała. Przez internet jestem milsza...
2) Nie umiem zająć się dziećmi, dom nie był przygotowany należycie do wizyty jej synka, który się nudził i nabił sobie guza. W rezultacie wcale nie polubił tej nowej "cioci".
3). Jej Stefan, bardzo się rozczarował polską gościnnością, jak dostał ode mnie w kuchni po łapach, bo w garnku grzebał, żeby spróbować co tam pichcę dobrego.

Kalipso:
1) Małgosia, przyszła roztrzęsiona, podenerwowana, mówiła o wszystkim i niczym, zrywając się od stołu co 15 sekund. Nie dało się z nią normalnie porozmawiać. Myślę, że coś zaszło między nią, a Stefanem i to tuż przed wizytą.
2) Jej synek to Diabełek, od samego wejścia demolował mi dom, skopał kota, na koniec rozpędził się krzesłem na kółkach, podciął stojak na kwiaty i zrzucił sobie doniczkę na głowę.
3) Stefan na powitanie siarczyście cmoknął mnie w same usta, czuć od niego było alkoholem już w drzwiach, pod stołem przydeptywał mi stopy. W końcu polazł za mną do kuchni, gdzie złapał mnie za tyłek. Dostał po łapach, a powinien w pysk.

Winston Churchill kiedyś powiedział podobno: "Boże, chroń mnie od przyjaciół, bo z wrogami poradzę sobie sam".

goście goście..