#23692

Tym razem dla odmiany nie będzie zabawnie, a piekielne będzie wszystko, od organów ścigania, przez pracowników społecznych do władzy sądowniczej. Chciałem się też odnieść do dyskusji pod jedną z moich poprzednich historii, że nadzór państwa nad wychowaniem dzieci to rzecz absolutnie karygodna. Ok, a co jeśli nad rodzinami zastępczymi też nie ma nadzoru? Będzie długo i konkluzja nie będzie wesoła, ale tak to już jest w życiu, wybaczcie.

Oddział chirurgii dziecięcej, przyjeżdża 3 letnie dziecko, całe posiniaczone, wielki krwiak na głowie, bo podobno spadło z łóżeczka piętrowego, jak stwierdził opiekun - ′ojciec′ z rodziny zastępczej. Krótkie oględziny pokazały, że obrażeń było trochę więcej niż te spowodowane przez jakikolwiek kontakt z podłogą, poza tym siniaki były i świeże i stare. Zawiadomiono policję. Dziecku na szybko zrobiono badania, czaszka pęknięta w kilku miejscach, w mózgu kilka krwiaków śródmózgowych i podoponowych. Niedługo po przyjęciu dziecko straciło przytomność, przekazano je na oiom, gdzie w 4 dobie umarło. Sprawa trafiła do sądu w miejscowości, z której pochodziła rodzina zastępcza dziewczynki. Nie było to zbyt wielkie miasto, więc podejrzewam, że prokurator znał się z biegłym, biegły z sędzią... Biegły stwierdził, że przyczyną zgonu był upadek z łóżka piętrowego. Lekarze z oddziału złożyli odwołanie, zwłaszcza, że pani ordynator oddziału była w tym czasie orzecznikiem sądowym i bodaj jedynym związanym z chirurgią dziecięcą w kraju. Sprawę umorzono, okazuje się, że opinia biegłego podlega ocenie tylko przez sąd, a nie przez orzecznika, a sędzia nie widział problemu z taką oceną sytuacji.

Mija rok. Na oddział trafia siostra bliźniaczka poprzedniej dziewczynki. Okazuje się, że dzień przed przyjęciem na oddział została przekazana do innej rodziny zastępczej, a tam matka w czasie kąpieli zauważyła, że dziecko ma zniekształcone ramię i ciało całe w siniakach. Bardzo rozsądnie pojechała więc do szpitala na chirurgię dziecięcą. Dziecko obfotografowane, wysłane na rentgena - na rentgenie stare złamania, źle zrośnięte, obu ramion i przedramion (po sprawdzeniu okazało się, że ani u lekarza rodzinnego ani u chirurga z tymi złamaniami nigdy nie byli), ślady na kościach spowodowane częstym szarpaniem... Ponadto dziewczynka wpadała w panikę, jak miała gdzieś jechać na badanie, bo bała się, że wraca do domu.

Znowu wezwano policję, sprawę w sądzie wznowiono. Rodzice zastępczy tłumaczyli, że dziecko połamało kości, bo ma osteoporozę (badania wykluczyły), jest posiniaczone, bo ma skazę krwotoczną (badania wykluczyły), potem przyjęli wersję, że ojcu wypadła z rąk przy noszeniu... Ale w końcu został skazany na 25 lat, a żona na 4 za ukrywanie tego wszystkiego. Oczywiście wiadomo, że nie będą tyle siedzieć, ale powiedzmy, że się udało.

Tylko dlaczego dwójka dzieci musiała zostać skatowana, żeby ktokolwiek zainteresował się losem dzieci w tej, pożal się Boże, rodzinie? Bo zwróćcie uwagę - kiedy jedno z dzieci zginęło, nikt się nie zainteresował jak się ma drugie dziecko. Poza tym czemu nikt się tym najzwyczajniej w świecie nie zainteresował wcześniej? Rodziny zastępcze dostają od państwa grube pieniądze za każde dziecko będące pod ich opieką, czemu nie sprawdza się jak taka opieka wygląda?

No i tradycyjna wisienka na torcie, czyli jak wiele mogą zdziałać znajomości w tym kraju. Już przy sytuacji z pierwszą dziewczynką poinformowane zostały o sprawie media, ale szybciutko wszystko zostało zamiecione pod dywan. Niedługo potem okazało się, że to byli znajomi wysokiego rangą lokalnego polityka. Bez komentarza w tej kwestii.

I można by powiedzieć, że to przecież pojedyncze przypadki w skali kraju, ale uważam, że każda śmierć dziecka jest zła i niepotrzebna. TYM BARDZIEJ, kiedy dzieje się to w rodzinie zastępczej, która powinna być pod szczególnym nadzorem.

Gdzie wtedy były te wszystkie urzędasy?

wymiar sprawiedliwości