fak_dak
Schizofrenia to straszna choroba. Źle leczona, przebiegająca z licznymi nawrotami w krótkim czasie robi z człowieka wrak psychiczny, inwalidę psychiatrycznego niezdolnego do samodzielnej egzystencji. Nie bez powodu Kraepelin w XIXw, przed erą leków, nazwał tę chorobę "dementia praecox", czyli przedwczesne otępienie.
W leczeniu schizofrenii najważniejsze jest by nie odstawiać leków (które często należy brać do końca życia) i nie dopuścić do nawrotu ostrej psychozy. Każdy nawrót ostrych objawów (urojeń, omamów) po zaleczeniu pozostawia ślad w postaci zubożenia myślenia i emocji, spadku motywacji, utraty zainteresowań, apatii.
Co gorsza każdy kolejny epizod ostrej psychozy toruje drogę następnym. Im więcej było ostrych epizodów tym trudniej utrzymać chorobę w ryzach przy pomocy leków.
Idealnie byłoby gdyby był tylko jeden epizod psychotyczny, a potem nieprzerwane branie leków. Wtedy jest szansa, że pacjent ze schizofrenią będzie mógł pracować, mieć hobby, licznych znajomych, a może nawet rodzinę i dzieci.
Niestety po pierwszym zachorowaniu w ciągu dwóch lat ponad 90% pacjentów wbrew zaleceniom lekarskim i często z błogosławieństwem rodziny odstawia leki.
Ja zawsze po zdiagnozowaniu w szpitalu schizofrenii, przed wypisem proszę na rozmowę pacjenta i jego rodzinę. Tłumaczę na czym polega choroba, dlaczego nie wolno odstawiać leków oraz jakie są smutne statystyki. Zawsze słyszę to oburzone "Panie doktorze, my nie jesteśmy tacy jak ci wszyscy. My jesteśmy odpowiedzialni. Za nic nie pozwolimy na przerwanie leczenia".
A kilka-kilkanaście miesięcy później przyjmuję tego pacjenta w nawrocie choroby, a skruszona rodzina opowiada mi, że ich krewny już czuł się tak dobrze. Uznali więc, że wyzdrowiał i nie ma po co się dłużej truć lekami.
Najgłupsze rodziny robią tak po kilka razy zanim do nich dotrze, że schizofrenia jest nieuleczalna, a jedynie zaleczalna.
W leczeniu schizofrenii najważniejsze jest by nie odstawiać leków (które często należy brać do końca życia) i nie dopuścić do nawrotu ostrej psychozy. Każdy nawrót ostrych objawów (urojeń, omamów) po zaleczeniu pozostawia ślad w postaci zubożenia myślenia i emocji, spadku motywacji, utraty zainteresowań, apatii.
Co gorsza każdy kolejny epizod ostrej psychozy toruje drogę następnym. Im więcej było ostrych epizodów tym trudniej utrzymać chorobę w ryzach przy pomocy leków.
Idealnie byłoby gdyby był tylko jeden epizod psychotyczny, a potem nieprzerwane branie leków. Wtedy jest szansa, że pacjent ze schizofrenią będzie mógł pracować, mieć hobby, licznych znajomych, a może nawet rodzinę i dzieci.
Niestety po pierwszym zachorowaniu w ciągu dwóch lat ponad 90% pacjentów wbrew zaleceniom lekarskim i często z błogosławieństwem rodziny odstawia leki.
Ja zawsze po zdiagnozowaniu w szpitalu schizofrenii, przed wypisem proszę na rozmowę pacjenta i jego rodzinę. Tłumaczę na czym polega choroba, dlaczego nie wolno odstawiać leków oraz jakie są smutne statystyki. Zawsze słyszę to oburzone "Panie doktorze, my nie jesteśmy tacy jak ci wszyscy. My jesteśmy odpowiedzialni. Za nic nie pozwolimy na przerwanie leczenia".
A kilka-kilkanaście miesięcy później przyjmuję tego pacjenta w nawrocie choroby, a skruszona rodzina opowiada mi, że ich krewny już czuł się tak dobrze. Uznali więc, że wyzdrowiał i nie ma po co się dłużej truć lekami.
Najgłupsze rodziny robią tak po kilka razy zanim do nich dotrze, że schizofrenia jest nieuleczalna, a jedynie zaleczalna.
realia pracy psychiatry adult
Ocena:
1040
(1116)
Komentarze