Wredzma
Szkoła podstawowa, stołówka.
Rzecz działa się ponad dziesięć lat temu, ale obawiam się, że problem może być wciąż w wielu miejscach aktualny.
W stołówce obowiązywała oczywiście samoobsługa. Starsze dzieci sobie radziły, ale najmłodsze miewały kłopoty z doniesieniem gorącego obiadu w całości do stolika, a na pomoc personelu czy nauczycieli nie było co liczyć. Dlatego czasem jakiś rodzic czy dziadek wpadał doglądnąć swojego malucha, pomagając przy okazji innym dzieciom.
Przebywanie w tym miejscu owocowało często nieprzyjemnymi obserwacjami.
Nieuprzejmość i opryskliwość kucharek, popędzanie, wielka łaska przy uzupełnianiu czystych sztućców lub kubków z kompotem, nawet wydawanie obiadów z petem w zębach (zauważył i opieprzył na miejscu mąż znajomej, a on fantastą nie jest) jakoś do czasu uchodziło.
Nie wytrzymała moja mama.
Nie bywała tam za często, jednak zawsze z oburzeniem komentowała dysproporcję między ładnie zastawionym stołem nauczycieli, z obrusem, osobnymi sztućcami i talerzami, a gołymi, odrapanymi i chwiejącymi się stołami dla dzieci.
Tego dnia miarka się przebrała: dla dzieci były tłuste kubki z kompotem, resztki ziemniaków w stojaku ze "świeżo umytymi" widelcami, spojrzenia spode łba przy zwróceniu uwagi, a w końcu wystawienie tych samych sztućców (zostały tylko przepłukane, ziemniaki tylko wpadły głębiej). Mama się wściekła, podeszła do pustego stolika nauczycielskiego, wzięła stamtąd czyściutkie nowiutkie widelce i odprowadzana oburzonymi spojrzeniami zaniosła je dzieciakom.
Po powrocie do domu chodziła po pokoju zła jak osa, w końcu złapała za telefon i zadzwoniła do dyrektora. Opisała sytuację, zagroziła sanepidem i zażądała interwencji.
Sprawa została załatwiona szybko i sprawnie, a jakże:
Na drugi dzień rodziców przywitała wielka kartka na drzwiach stołówki: "RODZICOM I OPIEKUNOM WSTĘP WZBRONIONY".
Rzecz działa się ponad dziesięć lat temu, ale obawiam się, że problem może być wciąż w wielu miejscach aktualny.
W stołówce obowiązywała oczywiście samoobsługa. Starsze dzieci sobie radziły, ale najmłodsze miewały kłopoty z doniesieniem gorącego obiadu w całości do stolika, a na pomoc personelu czy nauczycieli nie było co liczyć. Dlatego czasem jakiś rodzic czy dziadek wpadał doglądnąć swojego malucha, pomagając przy okazji innym dzieciom.
Przebywanie w tym miejscu owocowało często nieprzyjemnymi obserwacjami.
Nieuprzejmość i opryskliwość kucharek, popędzanie, wielka łaska przy uzupełnianiu czystych sztućców lub kubków z kompotem, nawet wydawanie obiadów z petem w zębach (zauważył i opieprzył na miejscu mąż znajomej, a on fantastą nie jest) jakoś do czasu uchodziło.
Nie wytrzymała moja mama.
Nie bywała tam za często, jednak zawsze z oburzeniem komentowała dysproporcję między ładnie zastawionym stołem nauczycieli, z obrusem, osobnymi sztućcami i talerzami, a gołymi, odrapanymi i chwiejącymi się stołami dla dzieci.
Tego dnia miarka się przebrała: dla dzieci były tłuste kubki z kompotem, resztki ziemniaków w stojaku ze "świeżo umytymi" widelcami, spojrzenia spode łba przy zwróceniu uwagi, a w końcu wystawienie tych samych sztućców (zostały tylko przepłukane, ziemniaki tylko wpadły głębiej). Mama się wściekła, podeszła do pustego stolika nauczycielskiego, wzięła stamtąd czyściutkie nowiutkie widelce i odprowadzana oburzonymi spojrzeniami zaniosła je dzieciakom.
Po powrocie do domu chodziła po pokoju zła jak osa, w końcu złapała za telefon i zadzwoniła do dyrektora. Opisała sytuację, zagroziła sanepidem i zażądała interwencji.
Sprawa została załatwiona szybko i sprawnie, a jakże:
Na drugi dzień rodziców przywitała wielka kartka na drzwiach stołówki: "RODZICOM I OPIEKUNOM WSTĘP WZBRONIONY".
szkoła
Ocena:
1153
(1215)
Komentarze