#46415

Przeprowadziliśmy się z mężem jakiś czas temu do nowego mieszkania. Co ważne – blok z wielkiej płyty, sąsiadów sporo.
Piekielno–śmieszną okazała się sąsiadka z naprzeciwka, bardzo nielubiąca wszystkiego i wszystkich. Ot, upierdliwe babsko.

Kiedy tylko pierwszy raz przekroczyliśmy próg mieszkania, mąż przypadkiem trzasnął drzwiami (niosąc karton, jak to w przypadku przeprowadzki bywa). Nie minęły 3 minuty, kiedy do drzwi puka sąsiadka z prośbą, by ciszej zamykać drzwi. Przeprosiliśmy grzecznie i obiecaliśmy postarać się nie trzaskać.

Kilka dni później, około godziny 16, kiedy byliśmy już oboje w domu, następuje pukanie do drzwi. Otwieramy, patrzymy – (S)sąsiadka.
S: - Bo ja już któryś raz dzisiaj do was zachodzę, ale nikogo nie zastałam, ale chciałabym ponowić prośbę o nie trzaskanie drzwiami.

"Ki czort" myślę sobie. Pytam Lubego, czy trzaskał, ten zaprzecza. Też nie przypominam sobie żadnego huku, kiedy wychodził o 5:00 do pracy (a przecież obudziłabym się chyba w pierwszej kolejności), a ja wychodząc z domu z całą pewnością nie zamachnęłam się zamykając drzwi. Odprawiliśmy sąsiadkę stwierdzeniem, że to nie my trzaskamy, na co lekko wkurzona sąsiadka – bo jak śmieliśmy się jej przeciwstawić:
S: - Wszyscy nowi tak mówią.

I poszła.

Sytuacja z dzisiaj. Mąż niemal dusił się ze śmiechu, kiedy do mnie dzwonił.
Opowieść Lubego:
"Wychodzę do pracy, po cichu zamykam drzwi, zamykam górny zamek. Odwracam się, a w drzwiach stoi ONA. Pytam się grzecznie "o co chodzi?", kiedy sąsiadka stwierdziła:
S: - Bo ja nastawiłam budzik na 4:30, żeby sprawdzić, czy faktycznie nie trzaskacie"

Przyznam, że nie mam pojęcia czy się śmiać czy płakać.
Reasumując: Sąsiadce przeszkadza w spaniu trzaskanie, ale nastawia budzik, czym oczywiście się budzi, by stwierdzić, czy trzaśnięcie nastąpi. No nie rozumiem. Nie, nie, nie, nie, nieeee...
RATUNKU :)

sąsiadka