#50089

Może dużo jest takich historii rowerowych, ale dodam coś od siebie. Jadę sobie ścieżką przez park. Ścieżka taka, że miną się 2 osoby obok siebie spokojnie. Jadę powoli, bo wąsko, bo park, bo dzieci biegają. Jak ktoś idzie środkiem to dzwonię, żeby się przesunął, ale chyba niektórzy mają tak zamroczony umysł, że reakcja jest przeraźliwie powolna i wygląda punkt po punkcie tak:
- dzwonię,
- ktoś się zatrzymuje,
- obraca się przez ramię,
- patrzy na mnie (tu chyba zaczyna sie przetwarzanie informacji i łączenie faktów, że przed chwilą było słychać dzwonek rowerowy)
- odwrócenie się z powrotem do przodu
- przesunięcie się w jakąś stronę.
cała akcja trwa z 10 - 20 sekund, tak jakby ludzie (nie wszyscy) myśleć i ruszać się jednocześnie. Nie mówię, że jak dzwonię to ktoś ma zejść natychmiast z drogi, ale czasami mam wrażenie że niektórzy odlecieli i tylko ciała nie zabrali.

park