#50417

Historia z wczoraj. Poszłam z rodzeństwem na huśtawki. Młodzi (bo spora różnica wieku :)) zaczęli szaleć jak zwykle. W pewnym momencie mój brat (6lat) przybiegł do mnie z wiszącą od łokcia w dół bezwładnie ręką. Skoczył z huśtawki i źle upadł.

[15.15] Odrazu ich zabrałam do domu, zadzwoniłam do mamy, która była u koleżanki, wsiedlismy w samochód i wio do szpitala. Po drodze mały mi nawet za bardzo nie plakał.

[15.30] SOR w powiatowym szpitalu. Po wyjaśnieniu pani w rejestracji co się stało, kazano nam czekać. I co usłyszałam 'skoro nie płacze, to nie boli, nic mu nie jest'. Ale czekamy, po 15min zabrano nas na rtg. wszyscy bardzo mili, aż po opowieściach na piekielnych nie chciało mi się w to wierzyć :) Chirurg zdjęcia obejrzał, rękę włożył w szyne i skierował nas do wojewódzkiej placówki.

[17.00] Przyjechałam z młodym na sor w powiatowym szpitalu, szybko nas pokierowali do ortopedy. Proszę lekarza o coś przeciwbólowego dla brata. Odpowiedzi żadnej. Czekamy dalej. Lekarz prosi o udanie się na kolejne rtg, brat robi się siny na ustach, proszę o środek przeciwbólowy, znów mówię jak do ściany. Idziemy na rtg (nie wiem po kiego kolejny raz). 30min czekania, przy 1 osobie w kolejce! Nosz kur.a już ciśnienie mi się podnosi, wkońcu ola boga! Proszą nas na rtg, pani próbuje ruszyć ręką młodego, a ten w ryk, nie w płacz, w ryk! Na chama podnosi mu rękę do zdjęcia, przy próbie kolejnego wchodzę i zabieram brata. Mój mały jest dzielny, naprawdę dzielny, do tego momentu nie płakał tylko marudzil, że boli. Zrobiłam taki raban na cały szpital, że nagle i zastrzyk i kroplówkę dla niego znaleźli.

[19.00] opinia: zdjęcia z powiatówki wystarczyły, młody ma złamaną rękę w łokciu ze zwichnięciem (nie pamiętam fachowej nazwy). Decyzja: trzeba operować, wstawić śruby, złożyć i do gipsu. Proszę czekać.

[20.00] przyjęcie na oddział.

[22.00] zabieg.

Kocham polską służbę zdrowia.