#51570

Nocny autokar z górskiej miejscowości do centralnej Polski.
Cisza spokój, ludzie drzemią zmęczeni upałem, klima dmucha...
We Wrocławiu wsiada parka, oboje około dwudziestki.
Ona landryneczka z kokardką we włosach, on koszulka ze złotym napisem, lśniący od żelu, z okularami przeciwsłonecznymi we włosach w środku nocy.
Gramolą się z torbami i plecakami, których nie chcieli schować do bagażnika autobusu i siadają za mną.

- Dziubuś dlaczego nie wziąłeś legitymacji?
- Oj Puńciu, zapomniałem.
- Ale dlaczego zapomniałeś?
- No Puńciu zapomniałem.
- Oj Dziubuś ale jak mogłeś?
- Oj Puńciu, spieszyłem się do ciebie.
- Oj Dziubuś nie wykręcaj się teraz... Ale kochasz swoją Puńcię?
- Kocham cię Puńciu moja.
- A jak mocno kocha Dziubuś swoją Puńcię?
- Bardzo mocno, a Puńcia kocha Dziubusia?
- Oj, jak możesz o to pytać?
- A mogę położyć nóżki na twoich kolankach?
- Daj mi swoje nóżki, kocham twoje nóżki...

I tak z godzinę dzioby im się nie zamykały. Potem oboje obdzwonili swoich krewnych i znajomych (godzina 2-3 w nocy), komentując wszystko co mijali po drodze, informując gdzie są, co teraz robią. Potem znowu kłótnia, bo czegoś zapomnieli. Głosiki jak Chip i Dale na pełny regulator. Podejrzewam, że już nikt nie pospał, a na pewno nikt w pobliżu. Przesiąść się nie było gdzie, bo pełno i miejscówki.
Wczesnym rankiem wysiadłam z autobusu jako jedna z pierwszych, odetchnęłam chłodniejszym powietrzem i pojechałam na hotel, a właściwie akademik z pokojami dla gości. Prysznic, śniadanie i wychodzę w sprawach, w których przyjechałam, a na korytarzu:

- Dziubuś! Te ręczniki takie szorstkie, dlaczego nie wzięliśmy swoich?!
- Ależ Puńciu! A kto to mógł wiedzieć! I jak tu gorąco!

No kur...! Takie wielkie miasto, a oni musieli zamieszkać w tym samym budynku, na tym samym piętrze, za ścianą z regipsów?!
O 14tej lokowałam się już na drugim końcu miasta, pilnie nasłuchując czy Dziubuś i Puńcia nie zechcą mi towarzyszyć.