#57617

Jak już zaczęłam wylewać żółć na moich kolegów z roku, to i skończę.

Mieliśmy na pierwszym roku wykładowcę. Człowiek szalenie przyjemny, ciągle żartujący, zawsze trzeba było dla niego przygotować jakiś żarcik branżowy (muzyczny). Przy tym oczytany, obeznany. Nigdy zadufany w sobie, nigdy nie ukazujący wyższości własnej. I tylko jedna rzecz: dużo, a nawet bardzo dużo wymagał.

Dla mnie była to zaleta, dla innych wada. Ciągle ktoś coś na niego mówił, ciągle, że za dużo. Były skargi do dziekana, liczone chyba w tysiącach. W końcu nawet ktoś poszedł i do rektora. Były też teksy: gdyby nie ten, miałbym stypendium. Gdy ktoś pytał mnie, co na ten tematy myślę, mówiłam tylko: to są studia, nie podstawówka.

Może to ja byłam specjalnie traktowana, może to ja inaczej postrzegam rzeczywistość, ale egzaminy ustne u tego wykładowcy, to była najmilsza część roku akademickiego. Zawsze dyskusje, a to o filozofii, a to o edukacji, a to o tym, co ciekawego robiłam przez ostatni semestr. I ani się obejrzałam, a on już zdążył mi zadać wszystkie pytania egzaminacyjne. Zdałam. Nigdy na 5, zawsze w granicach 4/4+. Dodatkowo, jak byłam czasami nie do końca przygotowana, zawsze był wyrozumiały. Pamiętam dobrze, jak kiedyś mi powiedział: niech pani da sobie spokój, niech pani jedzie do domu(ponad 400 km). Spotkamy się za dwa tygodnie.

Co się stało, koniec końców? Ano wykładowca, po licznych skargach ze strony braci został wywalony z naszego wydziału. Najzwyczajniej w świecie zabrano mu godziny pracy, dochód i wydział na który (teoretycznie, jak widać) się najbardziej nadawał,bo studenty (bo przecież nie studenci) się poskarżyły.

A co najlepsze? Dzięki zajęciom, prowadzonym przez tego wykładowcę, zaliczyłam (na 5) co najmniej dwa inne przedmioty, bez żadnego uczenia się do nich.

Ps. Motto tego wykładowcy, które teraz stosuję, jako nauczyciel: Ludzie dzielą się na samouków i nieuków. Samoukom trzeba pomóc, na nieuków nie ma rady.

uczelnia