#58211

Znacie taki film jak "Omen"? Mocna rzecz, co? No to wyobraźcie sobie, że istnieje sobie podobny czarci pomiot naprawdę. I w tym roku poszedł do szkoły.

Mały Omen, syn nauczycielki z pobliskiego liceum, został zauważony i zapamiętany przez grono pedagogiczne natychmiast, tak mocno dawał się we znaki. Naturalnie, nadpobudliwy, nieposłuszny, agresywny, na przerwach bardziej małpę niż człowieka przypomina - jak wiele dzieci w jego wieku. Jednakże wyróżniał się czymś spośród tego grona dzikusów: miał świadomość, że robi źle.

Podczas przerw w pokoju nauczycielskim wrzało - temat Omena nie schodził z ust. Nauczycielki co raz opowiadały sobie najnowsze wybryki chłopca, wymieniając się informacjami. Otóż Omen kompletnie nie nadawał się do pracy na lekcji (a to ci niespodzianka!): kiedy miał lepsze dni, po prostu nie wykonywał poleceń, zajmując się gryzmoleniem w zeszytach, podjadaniem słodkości i innymi swoimi sprawami, za to w dni gorsze darł się, okładał inne dzieci książkami i skutecznie utrudniał nauczycielce pracę. Raz na przykład zerwał się nagle z miejsca, wskoczył na stojącą pod ścianą ławkę, wyjął ze szkolnej gazetki szpilkę i zaczął dziurawić nią twarz papierowej Pani Jesieni znajdującej się na tej właśnie gazetce. Podobne odpały zdarzały się regularnie.

Omena co dzień odbiera mamusia, pani Omenowa i co dzień jest proszona na rozmowę i obejrzenie dzienniczka uwag (Omen dostaje ich po kilka jednego dnia. Siedmiolatek). Co dzień tłumaczy tej durnej belferzycy, że jej synek w domu nie sprawia żadnych problemów wychowawczych, jest dzieckiem idealnym i to wszystko, co jest w dzienniczku powypisywane to jakieś wymysły.

Nie myślcie jednak, że Omenowa z Omeniątkiem w domu nie porozmawiała. Na pewno porozmawiała. Powiem więcej - rozmowa ta odniosła skutek! Nie dało się bowiem nie zauważyć, że to, co Omen zaczął potem wyprawiać, musiał mu ktoś podpowiedzieć. Zaczął na przykład udawać ofiarę:
w czasie przerwy, po jakiejś niegroźnej, typowej szarpaninie, zaczynał udawać, że płacze i to w momencie, gdy akurat mijała go dyżurująca nauczycielka. Gdy ta go zignorowała (podkreślam: UDAWAŁ), wyprzedził ją szybko, po czym znów wchodził w rolę, kuląc się smutnie pod ścianą, tak by na pewno widziała. Dyżurująca nie zainteresowała się biednym Omenem, potem być może tego żałowała, bo Omenowa przyszła do niej z mordą i chyba nawet złożyła jakąś skargę. Tak samo potraktowała inną dyżurującą, która kiedyś ostrzegła Omena, by lepiej się uspokoił, bo już jest szkolnym chuliganem numer jeden. Jak można było zwrócić się w te słowy do dziecka?! Jak można było tak obrazić biedne Omeniątko?!

Uwag i próśb wciąż przybywa, a Omen jak był niegrzeczny, tak jest nadal, a nawet się rozkręca. Odnosząc woźnemu szmatę (rozlał coś i musiał powycierać), rzucił mu ją w twarz i pokazał język, do siostry katechetki zaczął mówić per "panno", a innych uczniów poznał już na tyle dobrze, że zaczął wybierać sobie ofiary.

Dochodzę więc do tego, co martwi wszystkich najbardziej i o czym wspomniałam na samym początku. Omen wie, że robi źle, jest dla poszczególnych dzieci małym sadystą, czerpie przyjemność z zastraszania ich i robienia im krzywdy. Najpierw sześcioletnia dziewczyneczka z chorym serduszkiem. Cholera wie, co on jej tam robił... Grunt, że bała się przychodzić do szkoły przez niego i wszystko opowiedziała rodzicom. Ci wzięli sprawy w swoje ręce (prawdopodobnie wiedzieli, jak wygląda zwracanie się z problemem do Omenowej). Zdybali kiedyś gówniarza po lekcjach i jasno mu wytłumaczyli, że mała jest chora i przez niego coś poważnego może się jej stać. A jakby się stało to... będzie ją mieć na sumieniu. I wiecie co? Bogu dzięki, podziałało. Od tamtej pory Omen już jej nie dokucza. Ma za to 2 inne ofiary (o których wiadomo). Jedna to pewien pierwszoklasista, mizerotka o bladym obliczu. Jest tak przestraszony, że gdy tylko widzi na korytarzu Omena, łapie panią za rękę i nie puszcza aż do dzwonka. Druga ofiara to chłopak trochę umysłowo opóźniony. Nic dziwnego, w końcu z takiego to się dopiero można pośmiać.

No i co? Uwag wciąż przybywa, rozmowy z rodzicami się toczą, a w pokoju, jak w Ib trzeba iść na zastępstwo, nauczyciele ciągną zapałki.

Ale wiecie co? Chyba szykuje się przełom. Omenowa oświadczyła ostatnio, że składa skargę do kuratora. Na szkołę, co to jej syna szkaluje.

szkoła