estrie
Podpadł mi ostatnio jeden uczeń.
Mam zajęcia grupowe w szkole muzycznej. Jeden z młodych kawalerów (tak z 19 czy 20 lat*) oznajmił mi na korytarzu, przy całej reszcie swojej klasy, że nie przyjdzie na lekcje, bo nie ma pracy domowej, a nie chce dostać jedynki. I nie przyszedł. No i może bym dzieciaka olała, ale obok niego byli koledzy, po lat 12-13, wpatrzeni w starszego kolegę jak w obrazek.
Następnego dnia wybrałam się do jego nauczyciela i razem z nim postanowiliśmy przemówić chłopakowi do rozsądku, rozpoczynając od tego, że olewa sobie szkołę jak może, a kończąc na tym, że jest autorytetem dla młodszych kolegów, a to zobowiązuje. Wydawało się, że nawet pomogło. Akcja miała miejsce tydzień temu.
Dzisiaj poszłam do kolegi pianisty, o coś tam zapytać. Ja mam chyba jakiś szczególny dar do zjawiania się w najlepszym z możliwych momentów. Akurat nasz młodzieniec miał fortepian dodatkowy, na który w zeszłym tygodniu nie przyszedł (widać nie tylko ja jestem wybrana), mimo zapowiedzianego zaliczenia. Przyszedł i oznajmił, że on nie umie i grać nie będzie.
Kolega się wściekł, bo przecież tak jest od pół roku, a poza tym ciągle mu szedł na rękę, myśląc iż ze starym koniem jednak się dogada(przecież to najstarszy uczeń w tej szkole...). Ja próbowałam trochę łagodzić sytuację, jednak twardo stając po stronie nauczyciela. Nie chcę się wdawać w szczegóły dyskusji, ale skończyła się tak:
Nasz młodzieniec wstał od fortepianu i oznajmił: jak pan zmieni do mnie podejście, to wtedy pogadamy. Po czym wyszedł i trzasnął drzwiami, pozostawiając nas w dość sporej konsternacji.
Cóż, trochę głupio było dzwonić do rodziców dorosłego chłopaka, ale widać nie taki dorosły, jak w metryce. Trzeba było faktycznie zmienić podejście i zacząć go znów traktować jak 12-latka.
* Nie był najstarszy, dlatego że nie zdał. Do szkoły muzycznej I stopnia przyjmuje się ludzi do 16-go roku życia.
Mam zajęcia grupowe w szkole muzycznej. Jeden z młodych kawalerów (tak z 19 czy 20 lat*) oznajmił mi na korytarzu, przy całej reszcie swojej klasy, że nie przyjdzie na lekcje, bo nie ma pracy domowej, a nie chce dostać jedynki. I nie przyszedł. No i może bym dzieciaka olała, ale obok niego byli koledzy, po lat 12-13, wpatrzeni w starszego kolegę jak w obrazek.
Następnego dnia wybrałam się do jego nauczyciela i razem z nim postanowiliśmy przemówić chłopakowi do rozsądku, rozpoczynając od tego, że olewa sobie szkołę jak może, a kończąc na tym, że jest autorytetem dla młodszych kolegów, a to zobowiązuje. Wydawało się, że nawet pomogło. Akcja miała miejsce tydzień temu.
Dzisiaj poszłam do kolegi pianisty, o coś tam zapytać. Ja mam chyba jakiś szczególny dar do zjawiania się w najlepszym z możliwych momentów. Akurat nasz młodzieniec miał fortepian dodatkowy, na który w zeszłym tygodniu nie przyszedł (widać nie tylko ja jestem wybrana), mimo zapowiedzianego zaliczenia. Przyszedł i oznajmił, że on nie umie i grać nie będzie.
Kolega się wściekł, bo przecież tak jest od pół roku, a poza tym ciągle mu szedł na rękę, myśląc iż ze starym koniem jednak się dogada(przecież to najstarszy uczeń w tej szkole...). Ja próbowałam trochę łagodzić sytuację, jednak twardo stając po stronie nauczyciela. Nie chcę się wdawać w szczegóły dyskusji, ale skończyła się tak:
Nasz młodzieniec wstał od fortepianu i oznajmił: jak pan zmieni do mnie podejście, to wtedy pogadamy. Po czym wyszedł i trzasnął drzwiami, pozostawiając nas w dość sporej konsternacji.
Cóż, trochę głupio było dzwonić do rodziców dorosłego chłopaka, ale widać nie taki dorosły, jak w metryce. Trzeba było faktycznie zmienić podejście i zacząć go znów traktować jak 12-latka.
* Nie był najstarszy, dlatego że nie zdał. Do szkoły muzycznej I stopnia przyjmuje się ludzi do 16-go roku życia.
szkoła
Ocena:
321
(431)
Komentarze