#58596

Od przeszło dwóch tygodni zdarzały mi się głuche telefony. Początkowo były to dwa- trzy dziennie, ostatnio już nawet co chwilę. Wyłączyć aparatu nie mogę, nie odebrać od nieznanego numeru też nie, bo to telefon służbowy. Nie miałam już żadnego pomysłu na rozwiązanie tej sprawy, myślałam jedynie o wyprawie do operatora celem ustalenia dzwoniącego. Ale problem rozwiązał się sam.
Wczoraj telefon dzwonił i dzwonił, z czego jedynie co czwarty był sensowny. Reszta jak zazwyczaj- po podniesieniu słuchawki i przedstawieniu się chwila ciszy z drugiej strony i wyprowadzające mnie z równowagi *bip, bip, bip*. Miałam już dość i tych głupich żartów, i uwag klientów, że nie mogą się dodzwonić. Naprawdę już nie miałam ochoty odbierać tego ustrojstwa. Kombinowałam, jak by tu go „zepsuć, żeby nie zepsuć”, czyli podstępnie odłączyć albo zmajstrować coś, co pozwoli mi odetchnąć i akurat zjawił się mój przełożony. Oho, mam się zjawić na dywaniku…
Telefon dzwoni jak szalony, koledzy żartują, ile wlezie, szef gada jak najęty… Czyli frustracja sięga zenitu. Aż w końcu jeden z chłopaków odebrał ten cud techniki drący się wniebogłosy. O dziwo, rozmowa się rozwinęła. Jak- usłyszeć nie mogłam pod gradobiciem pytań typu „takie czy takie? To czy to?”. Ale nie było to żadne zapytanie ofertowe, nawet raczej nie rozmowa z klientem… Ten, który odebrał, zawołał innego, tamten przyszedł, rozmowa trwała krótko. Szybko zakończyłam rozmowę z szefostwem i pomknęłam na zwiady. Co to za telefon? O co chodzi?
Ano o to, że dzwoniła koleżanka (???) jednego ze współpracowników, bo chciała cośtam (podobno mega-hiper-ultra ważna, intymna i prywatna sprawa). Kiedyś dzwonił z mojego numeru, więc oddzwaniała też na ten sam. I tak, głuche telefony od niej. Jak sama stwierdziła, „nie będzie się tłumaczyła byle komu ze swoich intymnych spraw z Tomaszkiem”.


Nosz kuźwa… Naprawdę trzeba było dzwonić 1500 razy (tak, tyle!)?