#59425

Przeglądając swoje stare historie, natrafiłam na wzmiankę o rzucaniu w klienta bilonem (pracowałam w całodobowym sklepie monopolowym). W komentarzach do tamtej historii rozważano, jak to dokładnie mogło wyglądać, czy rzuciłam w klienta, czy na ladę...

Doszłam do wniosku, że sytuacja zasługuje na dokładniejszy opis :)

Siedziałam w nocy w sklepie, czytałam piekielnych, bo wszystkie obowiązki już wykonane ;) W pewnym momencie zabrzmiał dzwonek, oznaczający, że przy okienku stoi klient, oczekując na obsługę i możliwość zakupu. Podeszłam więc do okienka, ze standardowym "dobry wieczór, co podać?". Klient zamówił towary.

Po skompletowaniu zamówienia i podliczeniu rachunku, ponownie podeszłam do okienka i podałam kwotę do zapłaty. No i tutaj zaczęła się piekielność. Klient wyciągnął banknot bodajże 50zł i rzucił nim we mnie, mówiąc "masz!". Możliwość, że celował w półeczkę przy okienku, a banknot spadł przypadkiem można wykluczyć - pieniądze odbiły się od mojej twarzy i malowniczo opadły na podłogę. Podnosząc je, delikatnie upomniałam klienta: "Proszę pana, tutaj jest półeczka, można na niej położyć pieniądze, nie trzeba rzucać".

W odpowiedzi usłyszałam: "Nie będziesz mi kur*o mówić co mam robić, jak będę chciał, to będę rzucał, a ty masz mnie obsłużyć bez gadania. Masz tu su*o napiwek za obsługę!" - Każde słowo odpowiednio zaakcentowane rzuceniem we mnie monetami (jeśli ktoś dostał kiedyś w twarz dwuzłotówką, to pewnie wie, jak to boli) - nominały wszelakie, razem pewnie ładnych parę złotych wyszło (a to mi się napiwek trafił).

Mniej więcej w połowie powyższej "wypowiedzi" klienta uciekłam od okienka do kasy(z tą pięćdziesiątką), facet dalej wrzeszczał i rzucał bilonem. Wzięłam parę głębszych oddechów, obliczyłam resztę, wyjęłam z kasetki odpowiednią kwotę, wzięłam paragon i zakupy tego pana i ruszyłam do okienka, by zakończyć obsługę klienta - cały czas słuchając obelg pod moim adresem. Przed drzwiami, w których jest zainstalowane okienko leżało całkiem sporo drobniaków. Klient nadal mnie wyzywał, ale już nie rzucał monet - widocznie skończyły mu się drobne.

Zachowując stoicki spokój postawiłam zakupy na podłodze, co poskutkowało kolejną falą obelg ("dawaj moje piwo szmato!"). Zebrałam wszystkie pieniądze z podłogi, nadal słuchając wyzwisk. Następnie podałam facetowi jego zakupy. "Dzięki, ale od ciebie napiwków nie chcę" powiedziałam, odrzucając mu wszystko, co wrzucił przez okienko - pieniądze rozsypały się na chodniku, kilka monet odbiło się od nóg klienta. "A tu masz swoją resztę" - rzuciłam na półeczkę w taki sposób, że wszystko się odbiło i też wylądowało na ziemi. Zamknęłam okienko i wróciłam do czytania piekielnych.

O dziwo klient nie dobijał się do drzwi, nie dzwonił uporczywie, ani nie wrzeszczał na mnie przez okienko. Może zrozumiał, co było niewłaściwe w jego zachowaniu. Zamiatając rano przed sklepem, widziałam jeszcze kilka drobniaków poniewierających się na chodniku. Jakoś nie miałam ochoty ich pozbierać, niech sobie pozbiera pan Miecio spod bramy.

sklepy