fak_dak
Będzie to historia o wdzięczności.
Często między jednym miejscem pracy, a drugim, stołuję się w pewnym barze mleczny. Lokal pod względem wyglądu jest jak żywcem wyjęty z lat '80. Małe, ciasno ustawione czteroosobowe stoliki przykryte sfatygowanymi ceratami, białe talerze bez żadnych zdobień, wysokie białe ceramiczne kubki bez uchwytów, aluminiowe łyżki i widelce. Noży brak. Czeka się w długie kolejce do kasy, by od grubej pani o nieco zmęczonej twarzy usłyszeć "Czego sobie życzy?", a po odebraniu zamówienia oddać się konsumpcji. A czekać naprawdę warto, bo jedzenie jest świetne. Wcześniej testowałem kilka innych barów i restauracji, ale po pierwszej wizycie w tym lokalu zaprzestałem poszukiwań.
Klientami tego baru mlecznego są w większości ludzie starsi, nieco ubożsi, niemodnie ubrani, bo i okolica to blokowisko przyklejone do upadłych zakładów przemysłowych, ale trafi się i "ziom" z osiedla, rodzina z małymi dziećmi, facet z aktówką, kobieta z tabletem, student.
W tym lokalu stołują się również podopieczni MOPS. Pani przy kasie ma specjalny arkusz, w którym odkreśla odebrane bezpłatne posiłki. Klienci MOPS mogą obiad spożyć zarówno na miejscu, jak i zabrać do domu i odgrzać.
Dwa tygodnie temu byłem mimowolnym świadkiem rozmowy prowadzonej przy jednym stoliku przez dwie panie w wieku zaawansowanym średnim. Jedna z nich powiedziała do drugiej:
- Mówię pani jakie to jedzenie jest niedobre, okropnie tutaj gotują, źle doprawiają, aż się jeść nie chce. Jak oni mogą to dawać?
Na to z sąsiedniego stolika odezwał się facet:
- To po co pani tu przychodzi jak niesmaczne? Niech pani sobie w domu lepsze ugotuje.
Kobieta:
- A pewnie, że bym ugotowała, ale jak za darmo dają, to będę przychodzić.
Tu tylko brakowało, żeby wszyscy podatnicy składający się na jej bezpłatny obiad odpowiedzieli jednym głosem "Ależ nie ma za co, cała przyjemność po naszej stronie."
Często między jednym miejscem pracy, a drugim, stołuję się w pewnym barze mleczny. Lokal pod względem wyglądu jest jak żywcem wyjęty z lat '80. Małe, ciasno ustawione czteroosobowe stoliki przykryte sfatygowanymi ceratami, białe talerze bez żadnych zdobień, wysokie białe ceramiczne kubki bez uchwytów, aluminiowe łyżki i widelce. Noży brak. Czeka się w długie kolejce do kasy, by od grubej pani o nieco zmęczonej twarzy usłyszeć "Czego sobie życzy?", a po odebraniu zamówienia oddać się konsumpcji. A czekać naprawdę warto, bo jedzenie jest świetne. Wcześniej testowałem kilka innych barów i restauracji, ale po pierwszej wizycie w tym lokalu zaprzestałem poszukiwań.
Klientami tego baru mlecznego są w większości ludzie starsi, nieco ubożsi, niemodnie ubrani, bo i okolica to blokowisko przyklejone do upadłych zakładów przemysłowych, ale trafi się i "ziom" z osiedla, rodzina z małymi dziećmi, facet z aktówką, kobieta z tabletem, student.
W tym lokalu stołują się również podopieczni MOPS. Pani przy kasie ma specjalny arkusz, w którym odkreśla odebrane bezpłatne posiłki. Klienci MOPS mogą obiad spożyć zarówno na miejscu, jak i zabrać do domu i odgrzać.
Dwa tygodnie temu byłem mimowolnym świadkiem rozmowy prowadzonej przy jednym stoliku przez dwie panie w wieku zaawansowanym średnim. Jedna z nich powiedziała do drugiej:
- Mówię pani jakie to jedzenie jest niedobre, okropnie tutaj gotują, źle doprawiają, aż się jeść nie chce. Jak oni mogą to dawać?
Na to z sąsiedniego stolika odezwał się facet:
- To po co pani tu przychodzi jak niesmaczne? Niech pani sobie w domu lepsze ugotuje.
Kobieta:
- A pewnie, że bym ugotowała, ale jak za darmo dają, to będę przychodzić.
Tu tylko brakowało, żeby wszyscy podatnicy składający się na jej bezpłatny obiad odpowiedzieli jednym głosem "Ależ nie ma za co, cała przyjemność po naszej stronie."
bar mleczny
Ocena:
797
(855)
Komentarze