Armagedon
Historia taka sobie, ale zamieszczam ją głównie w celu, że tak powiem, edukacyjnym.
Dni temu parę byłam zmuszona wezwać Straż Miejską. Chodziło o jednego pana (z wyglądu fana mózgotrzepów), który spacerował sobie beztrosko wokół osiedlowego pawilonu handlowego z wielkim, kudłatym owczarkiem niemieckim. Pies nie miał kagańca, ba, nie miał nawet obroży, za to jego pan miał już w organizmie kilka głębszych. Być może z tego właśnie powodu uznał, że smycz to zbędny balast, tym bardziej, że nie miałby jej do czego przypiąć.
Wykonałam telefon, pani dyżurnej podałam dokładny adres, pokrótce opisałam zdarzenie. Zostałam zapewniona, że zaraz ktoś podjedzie. No to czekam. Niefrasobliwemu właścicielowi psa nigdzie się nie śpieszyło, krążył sobie to tu, to tam - pies za nim, ja za psem.
Cierpliwość straciłam po dwudziestu minutach. Dzwonię ponownie. Rozmowa wyglądała mniej więcej tak.
-Dzień dobry. Jakiś czas temu dzwoniłam w takiej to, a takiej sprawie...
-No tak, pamiętam, przyjmowałam to zgłoszenie.
-A pamięta pani, że to było ponad dwadzieścia minut temu? Naprawdę aż tyle czasu potrzebuje strażnik miejski, żeby wsadzić tyłek w samochód i podjechać kilkaset metrów? ILE można czekać?
-Ale przecież jak pani zgłaszała interwencję, to pani nic nie mówiła, że ZAMIERZA TAM CZEKAĆ! No to zaraz ktoś podjedzie...
-Aaa, teraz to się nie fatygujcie! Naprany obywatel z psinką właśnie się oddala, a ja nie zamierzam go śledzić i ustalać jego adresu. Żegnam!
Po czym rozłączyłam się. Wiem, że tego robić nie powinnam, wiem, że dyspozytor jakichkolwiek służb powinien rozłączyć się pierwszy. Ale... szlag mnie trafił. I nie, nikt do mnie nie oddzwonił.
Wygląda więc na to, że jeśli ktoś oczekuje interwencji Straży Miejskiej - MUSI NAJPIERW ZADEKLAROWAĆ CHĘĆ POZOSTANIA NA MIEJSCU ZDARZENIA. Inaczej nikt sobie zgłoszeniem "ktosia" głowy zawracać nie będzie.
Warto zapamiętać!
Dni temu parę byłam zmuszona wezwać Straż Miejską. Chodziło o jednego pana (z wyglądu fana mózgotrzepów), który spacerował sobie beztrosko wokół osiedlowego pawilonu handlowego z wielkim, kudłatym owczarkiem niemieckim. Pies nie miał kagańca, ba, nie miał nawet obroży, za to jego pan miał już w organizmie kilka głębszych. Być może z tego właśnie powodu uznał, że smycz to zbędny balast, tym bardziej, że nie miałby jej do czego przypiąć.
Wykonałam telefon, pani dyżurnej podałam dokładny adres, pokrótce opisałam zdarzenie. Zostałam zapewniona, że zaraz ktoś podjedzie. No to czekam. Niefrasobliwemu właścicielowi psa nigdzie się nie śpieszyło, krążył sobie to tu, to tam - pies za nim, ja za psem.
Cierpliwość straciłam po dwudziestu minutach. Dzwonię ponownie. Rozmowa wyglądała mniej więcej tak.
-Dzień dobry. Jakiś czas temu dzwoniłam w takiej to, a takiej sprawie...
-No tak, pamiętam, przyjmowałam to zgłoszenie.
-A pamięta pani, że to było ponad dwadzieścia minut temu? Naprawdę aż tyle czasu potrzebuje strażnik miejski, żeby wsadzić tyłek w samochód i podjechać kilkaset metrów? ILE można czekać?
-Ale przecież jak pani zgłaszała interwencję, to pani nic nie mówiła, że ZAMIERZA TAM CZEKAĆ! No to zaraz ktoś podjedzie...
-Aaa, teraz to się nie fatygujcie! Naprany obywatel z psinką właśnie się oddala, a ja nie zamierzam go śledzić i ustalać jego adresu. Żegnam!
Po czym rozłączyłam się. Wiem, że tego robić nie powinnam, wiem, że dyspozytor jakichkolwiek służb powinien rozłączyć się pierwszy. Ale... szlag mnie trafił. I nie, nikt do mnie nie oddzwonił.
Wygląda więc na to, że jeśli ktoś oczekuje interwencji Straży Miejskiej - MUSI NAJPIERW ZADEKLAROWAĆ CHĘĆ POZOSTANIA NA MIEJSCU ZDARZENIA. Inaczej nikt sobie zgłoszeniem "ktosia" głowy zawracać nie będzie.
Warto zapamiętać!
interwencje straży miejskiej
Ocena:
181
(397)
Komentarze