#69234

Wtorkowy ranek, godzina 5:50, czekam sobie na autobus, słuchając w tym czasie muzyki na słuchawkach.
Zimno, deszcz, ciemno, ogólnie stoję i rozmyślam nad "sensem życia", starając się nie zasnąć.

W pewnym momencie podchodzi do mnie mężczyzna, co tu dużo mówić zaniedbany, widać, że biedny i coś tam mówi.
O takiej porze humor mam średni, więc rozmowa z początku nie była zbyt miła:

Facet: Mogę o coś spytać?
Ja: O co chodzi?
F: Mam pewną prośbę...
J: Nie daję pieniędzy.
F: Ale ja nie chcę pieniędzy... Czy mógłbym panią prosić o kupno małej butelki wody? Tylko to i już pani nie przeszkadzam...

Szczerze? Zrobiło mi się go żal. Już pomijając, czy chciało mu się pić, bo miał kaca, czy serio potrzebował po prostu kilku łyków dla dobrego samopoczucia, kupna nie odmówiłam.
Pan dostał butelkę, dziękując przy tym zadowolonym głosem na cały przystanek. Pożyczył mi udanego dnia i poszedł przed siebie.
Na tym sytuacja mogłaby się skończyć i nigdy bym jej tu nie opisywała, gdyby nie postawa innych ludzi. Dosłownie patrzyli na mnie jak na wariatkę, jedna z odważnych, pani ok 50 lat podeszła i zaczęła rozmowę:

Pani: Jak inni żebracy dowiedzą się, ze dajemy im kasę, to nie dadzą nam spokoju!
Ja: Proszę panią, ten pan chciał tylko WODĘ, i nie będę się tłumaczyć, na co wydaje swoje pieniądze obcej osobie, chciałam to dałam.
Pani: No tak, bogaczka, dama wielka, ośrodek dla pijusów wybudować najlepiej!
Nie odpowiedziałam nic, bo rozmowa sensu nie miała, za chwilkę wsiadłam do swojego autobusu.

Doszło do mnie, że w obecnych czasach nawet kupno wody dla potrzebującego jest czymś złym. Od Pana z historii nie czuć było alkoholu, papierosów, może serio życie mu się nie ułożyło, ale nawet jakby był "pijusem" to dostałby tę wodę - najzwyklejszą rzecz na świecie, która powinna być dostępna dla każdego żywego stworzenia.

duże miasto na śląsku