#71429

Byłam kiedyś na pokazie walk bronią białą. Scena była oddzielona od widowni sznurkiem na palikach - oczywiste więc było, że granica nie stanowi żadnej fizycznej ochrony, a jedynie wyznacza linię, poza którą widzowie będą poza zasięgiem zamierzonych i niezamierzonych ciosów. Między sznurkiem a pierwszym rzędem krzeseł było jeszcze ok. 1,5 m wolnego miejsca "na wszelki wypadek".

Rola sznurków na palikach umknęła grupce kilku chłopczyków w wieku przedszkolnym, którzy - jak to dzieci - od razu zaczęli naśladować sportowców (aktorów? no, pokazywaczy) i biegać po tym nawszelkowypadkowym pasie sali, niebezpiecznie grawitować w stronę sceny, a w końcu przełazić pod sznurkiem.

Dziwne, że nic nie dotarło też do rodziców ani do organizatorów imprezy nawet w momencie, gdy dwa razy w ciągu kilku minut chłopczyk wbiegł za sznurek i prawie spotkał się z przeznaczeniem każdego śmiertelnika. Aktorzy, mimo że byli wyraźnie zażenowani, kontynuowali pokaz (była to grupa z Japonii - może liczyli na to, że organizatorzy w końcu zainterweniują, może u nich zwracanie uwagi i stawianie wymagań organizatorom nie jest przyjęte, może pomyśleli "a kij, jedno gaidzińskie dziecko w tę czy w tamtą...").

W końcu ja postanowiłam zwrócić uwagę matce jednego z chłopców (chociaż nie powiem, żeby nie pojawiły się w mojej głowie myśli o nagrodzie Darwina i o tym, że latorośl takiej kretynki pewnie sama też rozumem nie będzie grzeszyć). Nie liczyłam, że kierowca autobusu zaklaszcze. Nie liczyłam, że gromadka dzieci w strojach ludowych przyniesie mi czekoladę na aksamitnej poduszce, ale miałam nadzieję, że chociaż matka chłopczyka zrozumie zagrożenie i jakoś zapanuje nad synem.

Oburzyła się.
Oburzyła się "sąsiednia" matka.
Oburzył się cały pierwszy rząd widzów.

Może ja czegoś nie ogarnęłam? Może szatkowanie pięciolatka naginatą miało być częścią pokazu?

matka roku