#72227

Jadę sobie porannym autobusem. Wygodnie siedzę, słucham muzyki, wyglądam przez okno. Autobus duży, stosunkowo luźno jak na te porę dnia i kierunek (do centrum, koło dworca PKP i PKS).

Na kolejnym przystanku dosiadają się nieliczne osoby. Kierowca zamyka drzwi, potem jednak je otwiera i stoimy... Po dwóch, trzech minutach chłopak z plecakiem zaczyna niespokojnie popatrywać na zegarek, ktoś mówi półgłosem z niepokojem: "może się zepsuł?", ale nie...

Przednimi drzwiami, wolno, wolniusieńko wsiada staruszek o laseczce. "Ludzki kierowca" myślę sobie.
Dziadek kurczowo trzyma się drążka - najwyraźniej nie opłaca mu się siadać, choć wolnych miejsc - i pojedynczych i podwójnych, przy oknie i z brzegu - do wyboru i koloru.

Kierowca zamyka wreszcie drzwi, zapuszcza motor, już ma ruszyć, i w tym momencie staruszek puszcza drążek i zaczyna chwiejnym krokiem maszerować do przodu. Kierowca rezygnuje z odjazdu, najwyraźniej czekając aż senior bezpiecznie się usadowi. Ten jednak mija wszystkie wolne miejsca z przodu pojazdu i żółwim krokiem posuwa się ku środkowi. Czekamy.

Wreszcie dziadunio zawiesza się zadkiem nad upatrzonym miejscem. Kierowca rusza, a wtedy staruszek zmienia jednak koncepcję i zaczyna kuśtykać z powrotem. Kierowca hamuje. Dziadek potyka się, leci pół metra, ale zamiast usiąść, najwyraźniej zmierza w stronę kierowcy, wygrażając mu laską.

W tym momencie jeden z facetów w roboczym ubraniu (z rozmowy wywnioskowałam, że pracuje przy budowie domu w pobliskiej miejscowości) interweniuje stanowczym głosem:
- Panie kierowco, dość tego cyrku, jedziemy! Ludzie się na pociąg i do roboty spieszą.
- Panie starszy, siada Pan albo stoi, ale nie ma łażenia po autobusie, bo jeszcze się Pan połamie albo coś gorszego.

Senior o dziwo usłuchał.

Kiedy wysiadałam przy dworcu, staruszek stał w tym samym miejscu na środku autobusu, skutecznie blokując drogę kobiecie z wózkiem i złorzecząc pod nosem na piekielnego kierowcę.

starsi ludzie/ komunikacja_miejska