Fisstech
Ciężka dola korektora, czyli o tym, jak szukałam pracy w czasopiśmie mangowym.
W swoim zgłoszeniu wyraźnie zaznaczyłam, że nie interesuje mnie wolontariat i pracuję tylko za wynagrodzenie. Szybko otrzymałam odpowiedź, że akurat szukają osoby, która mogłaby sprawdzać teksty i z chęcią podeślą mi parę artykułów do przejrzenia. W to mi graj - wcześniej już nawiązywałam współpracę z blogami i czasopismami, i najczęściej weryfikowano moje umiejętności w taki właśnie sposób.
Z tym, że zwykle podsyłano jeden, góra dwa artykuły, a więc ilość tekstu pozwalającą wstępnie określić, czy obie strony będą zainteresowane współpracą. Tutaj otrzymałam cztery, ale ponieważ niebawem redakcja miała składać czasopismo, pomyślałam sobie, że może potrzebują kogoś, kto na szybko im to ogarnie.
Teksty sprawdziłam, chociaż samo czytanie tych wypocin było drogą przez mękę: mnóstwo wszelkiego rodzaju błędów, tragiczny styl wypowiedzi i recenzje pisane na zasadzie streszczeń - ostatecznie żaden z tekstów w stanie surowym nie nadawał się nawet na wypracowanie szkolne.
Byłam zaskoczona aż tak niskim poziomem artykułów i ciężko było mi zrozumieć, że ktoś w ogóle zamierza je opublikować i podpisać swoim nazwiskiem. Mimo to korektę zrobiłam, dzięki czemu brzmiały one przynajmniej zjadliwie.
Teksty odesłałam i pomiędzy mną i wydawnictwem nastała cisza. W końcu po paru dniach napisałam z zapytaniem, czy nadal są zainteresowani. Odpisali, że jasne, jak najbardziej, że korekta bardzo się podoba, ale jednak przypomnieli sobie, że mają korektora i w związku z tym dziękują za współpracę.
Od tamtej pory uważnie śledzę fanpage czasopisma. Jeśli w którymś numerze pojawią się recenzje po mojej korekcie, to będzie nieprzyjemnie, dlatego mam nadzieję, że wydawca czyta Piekielnych i postanowi skontaktować się ze mną przed ewentualnym oddaniem tekstów do druku.
Czasami mam wrażenie, że zdanie: "Poszukujemy prawdziwych pasjonatów, którzy kochają to, co robią" oznacza w rzeczywistości: "Szukamy jeleni, którzy będą dla nas pracować za darmo i jeszcze się cieszyć".
W swoim zgłoszeniu wyraźnie zaznaczyłam, że nie interesuje mnie wolontariat i pracuję tylko za wynagrodzenie. Szybko otrzymałam odpowiedź, że akurat szukają osoby, która mogłaby sprawdzać teksty i z chęcią podeślą mi parę artykułów do przejrzenia. W to mi graj - wcześniej już nawiązywałam współpracę z blogami i czasopismami, i najczęściej weryfikowano moje umiejętności w taki właśnie sposób.
Z tym, że zwykle podsyłano jeden, góra dwa artykuły, a więc ilość tekstu pozwalającą wstępnie określić, czy obie strony będą zainteresowane współpracą. Tutaj otrzymałam cztery, ale ponieważ niebawem redakcja miała składać czasopismo, pomyślałam sobie, że może potrzebują kogoś, kto na szybko im to ogarnie.
Teksty sprawdziłam, chociaż samo czytanie tych wypocin było drogą przez mękę: mnóstwo wszelkiego rodzaju błędów, tragiczny styl wypowiedzi i recenzje pisane na zasadzie streszczeń - ostatecznie żaden z tekstów w stanie surowym nie nadawał się nawet na wypracowanie szkolne.
Byłam zaskoczona aż tak niskim poziomem artykułów i ciężko było mi zrozumieć, że ktoś w ogóle zamierza je opublikować i podpisać swoim nazwiskiem. Mimo to korektę zrobiłam, dzięki czemu brzmiały one przynajmniej zjadliwie.
Teksty odesłałam i pomiędzy mną i wydawnictwem nastała cisza. W końcu po paru dniach napisałam z zapytaniem, czy nadal są zainteresowani. Odpisali, że jasne, jak najbardziej, że korekta bardzo się podoba, ale jednak przypomnieli sobie, że mają korektora i w związku z tym dziękują za współpracę.
Od tamtej pory uważnie śledzę fanpage czasopisma. Jeśli w którymś numerze pojawią się recenzje po mojej korekcie, to będzie nieprzyjemnie, dlatego mam nadzieję, że wydawca czyta Piekielnych i postanowi skontaktować się ze mną przed ewentualnym oddaniem tekstów do druku.
Czasami mam wrażenie, że zdanie: "Poszukujemy prawdziwych pasjonatów, którzy kochają to, co robią" oznacza w rzeczywistości: "Szukamy jeleni, którzy będą dla nas pracować za darmo i jeszcze się cieszyć".
czasopismo_mangowe
Ocena:
276
(286)
Komentarze