#7426

Prowadzę mały sklepik na pasażu jednego z hipermarketów. Pewnego popołudnia wszedł do mnie [c]hłopak na oko 20 lat. Na jego twarzy widniał głupi uśmieszek:
[c]: dzieńdobly
Od razu poznałem, że musi być upośledzony umysłowo, nie lubię takich klientów, bo zawsze mają dużo pytań, a nigdy nic nie kupują. Jak zawsze byłem jednak uprzejmy:
[ja]: dzień dobry, w czym mogę pomóc?
[c]: blylocek do cińćłećento chciałem
[j]: posiadam jedynie breloki z logo Fiata.
[c]: ale cińćłećento...
[j]: niestety przykro mi, nie mam
[c]: cińćłećento...
W tym momencie przypomniałem sobie, że rzeczywiście gdzieś miałem schowany taki brelok, miałem oddać na hurtownie, bo był dość niskiej jakości, ale skoro klient tak nalegał...
[j]: mam jedną sztukę, ale wygląda tak jak wygląda, jak pan uważa...
[c]: o ćińćłećento... moźna płaćić kaltą?
[j]: niestety nie posiadam terminala.
W tym momencie klient wyciągnął kartę do budki telefonicznej i wręczył mi ją - nie wziąłem jej jednak do rąk.
[j]: niestety obawiam się, że nie może Pan tym zapłacić!
[c]: cińćłećento, to ja na dowód chćę!
Po tm wyciagnął dowód osobisty i również próbował mi go wręczyć.
[j]: niestety, ale takiej formy płatności również nie przyjmę, brelok kosztuje pięć złotych, albo ma pan gotówkę, albo kupi sobie Pan innym razem jak będzie Pan miał!
[c]: ale ćińćłeczento!
W tym momencie jego mina spoważniała i zaczął spoglądać mi prosto w oczy. Troszkę się przestraszyłem, bo osobom niepełnosprawnym umysłowo może coś odbić, nagle wpadł w krótki, ale dość histeryczny śmiech, po czym powiedział do mnie:
[c]: Sory stary, do Cinquecento nie kupię, ale fajne masz te breloki z Toyoty, wpadnę po niego kiedyś. Narazie.
Przez dłuższą chwilę stałem jak wryty, zrozumiałem, że koleś postanowił mi wykręcić numer, choć dziwiło mnie, że nikt się temu nie przyglądał. Od razu pomyślałem, że przynajmniej będę miał co na piekielnych opisać ;)

Sklep