#77431

Uprzejmość boli. Odnoszę wrażenie, iż bycie uprzejmym sprawia niektórym ludziom wręcz fizyczne cierpienie, dlatego unikają bycia miłym jak ognia.

Czekałam na autobus w miejscowości X. Cierpliwie czekałam, mając na uwadze, iż zapewne 10 minut to się spóźni jak zawsze. W międzyczasie podjechał inny busik, ani tabliczki ani żadnego innego znaku dokąd zmierza ten wehikuł. Ludzie się wtłaczali. Jakaś miła i bardzo kulturalna pani zapytała mnie, czy nie wiem, dokąd ten bus zmierza. Odpowiedziałam, że niestety nie, zatem pani zwróciła się z tym samym pytaniem do kilku innych pasażerów przeciskających się do busa. Nie wiem, czy państwa przerażała odpowiedź, dokąd jadą, czy to było zbyt wiele, ale jedyne, co kobieta usłyszała w odpowiedzi, to niemiłe burknięcia, z których nic nie wynikało. Mogła też zaobserwować wiele unoszonych w górę ramion i złych spojrzeń. Zagubiona rozejrzała się po przystanku.

Uzmysłowiłam sobie, że chyba nikt tej kobiecinie nie pomoże, więc zapytałam, dokąd chce jechać. Do Y. Super, jadę tym samym busem, to nie ten, pani poczeka, już nadjeżdża. Kobieta popatrzała na mnie z wielką dozą wdzięczności i poszła za mną do odpowiedniego autobusu. Wsiadła, zapytała nieśmiało kierowcę, ile kosztuje bilet. Spojrzał na nią, wywrócił oczami i z irytacją rzucił "5 zł". Pani jeszcze mniej śmiało zadała kolejne pytanie o to, czy pan nie byłby tak uprzejmy i nie powiedział jej, jak będą dojeżdżać do punktu Z. Pan nie byłby na tyle uprzejmy, co dał do zrozumienia złośliwą uwagą: "przystanek pani chyba zobaczy", a na kolejną uprzejmą prośbę i tłumaczenie, że nie zna, że nie wie, odbąknął coś pod nosem, co miało chyba znaczyć, by dała mu spokój. Pani usiadła zrezygnowana.

Wiem, że nie jest to jakieś bardzo straszne i piekielne, ale czy naprawdę zwykła i kulturalna odpowiedź jest tak trudna? Musimy zachowywać się, jakby nas stado os pogryzło? Nasuwa mi się tylko "Kochani ludożercy Nie zjadajmy się". Nie zjadajmy, bo aż przykro patrzeć, naprawdę.

Ludzie uprzejmość kultura osobista