zarchiwizowany
Skomentuj
(3)
Pobierz ten tekst w formie obrazka
Kirenne
Historie o wychowaniu fizycznym otworzyły też szufladę wspomnień w mojej głowie.
W podstawówce mieliśmy do dyspozycji pokaźną salę gimnastyczną. W związku z tym na tą samą godzinę było ustawionych kilka klas.
Najczęściej, żeby wszystkich okiełznać, tworzono drużyny do gry w koszykówkę i tym podobne gry zespołowe. Mniej lub bardziej lubiany był tzw. tor przeszkód. Wyglądał on za każdym razem bardzo podobnie. Przede wszystkim musiał być kozioł i skrzynia.
No i jak podmienili kozła na tego "innego". Oj nie było przyjemnie. Niejedna dziewczyna miała z nim problem. Lądowało się na nim brzuchem albo spadało z kozła ku uciesze zebranych wokół gibkich stworzeń. Najgorzej jak się źle wymierzyło etap lądowania. Obita kość ogonowa była gwarantowana jak nogi już przeskoczyły, a część zadnia nie do końca.
Kolejny etap...Skrzynia. Do dziś pamiętam jak koleżance zależało, aby utrzymać się na niej po wskoczeniu na szczyt. Tylko, że weszła "szczupakiem" i tak kurczowo trzymała się najwyższego elementu, że razem z nim w objęciach spadła na materac. Nauczyciele z przerażeniem w oczach biegli wydobywać ją spod solidnego kawałka drewna.
Hitem była szatnia... Trzeba było się śpieszyć po zajęciach z przebieraniem, bo zaraz wchodziły inne klasy. Nie każdy chciał brać udział w akcji "drzwi otwarte". Wystarczyło, żeby kilka osób chciało wejść na raz i od razu było widać jak na dłoni co dzieje się w środku.
Pewno pomyślicie, że w razie czego była łazienka dla tych bardziej skrępowanych? No w sumie to była, ale nazwanie łazienką to jednak spore nadużycie. Kabina z jednym nieczynnym kibelkiem, bez światła i możliwości zamknięcia.
A jak ktoś chciał skorzystać z toalety? Najbliższa była na piętrze. Do dziś pamiętam jak fizyk dyżurował na przerwie i nas pogonił, "bo przecież mamy łazienkę w szatni". Szkoda, że żadna nie była na tyle wygadana w tym wieku, żeby opisać panu ten przybytek.
Schody zaczynały się jak nie było miejsca na sali gimnastycznej, a za oknem mróz, zima i niepogoda. No i można powiedzieć, że dosłownie "schody". Zaczynało się rozgrzewkę na dużym korytarzu pod salami lekcyjnymi, a potem korzystaliśmy z klatki schodowej. I całe zajęcia podskoki po schodach w różnych kombinacjach.
Podsumuję panią z liceum. Jak do dyspozycji zostawała najmniejsza salka to najlepszym rozwiązaniem stawały się różne akrobacje na materacach, drabinkach itp. Nie było mi dane elastyczne wpasowywanie się w wyobrażenia psorki. Jakoś zawsze wolałam zachowawczo zostać w jednym kawałku.
W podstawówce mieliśmy do dyspozycji pokaźną salę gimnastyczną. W związku z tym na tą samą godzinę było ustawionych kilka klas.
Najczęściej, żeby wszystkich okiełznać, tworzono drużyny do gry w koszykówkę i tym podobne gry zespołowe. Mniej lub bardziej lubiany był tzw. tor przeszkód. Wyglądał on za każdym razem bardzo podobnie. Przede wszystkim musiał być kozioł i skrzynia.
No i jak podmienili kozła na tego "innego". Oj nie było przyjemnie. Niejedna dziewczyna miała z nim problem. Lądowało się na nim brzuchem albo spadało z kozła ku uciesze zebranych wokół gibkich stworzeń. Najgorzej jak się źle wymierzyło etap lądowania. Obita kość ogonowa była gwarantowana jak nogi już przeskoczyły, a część zadnia nie do końca.
Kolejny etap...Skrzynia. Do dziś pamiętam jak koleżance zależało, aby utrzymać się na niej po wskoczeniu na szczyt. Tylko, że weszła "szczupakiem" i tak kurczowo trzymała się najwyższego elementu, że razem z nim w objęciach spadła na materac. Nauczyciele z przerażeniem w oczach biegli wydobywać ją spod solidnego kawałka drewna.
Hitem była szatnia... Trzeba było się śpieszyć po zajęciach z przebieraniem, bo zaraz wchodziły inne klasy. Nie każdy chciał brać udział w akcji "drzwi otwarte". Wystarczyło, żeby kilka osób chciało wejść na raz i od razu było widać jak na dłoni co dzieje się w środku.
Pewno pomyślicie, że w razie czego była łazienka dla tych bardziej skrępowanych? No w sumie to była, ale nazwanie łazienką to jednak spore nadużycie. Kabina z jednym nieczynnym kibelkiem, bez światła i możliwości zamknięcia.
A jak ktoś chciał skorzystać z toalety? Najbliższa była na piętrze. Do dziś pamiętam jak fizyk dyżurował na przerwie i nas pogonił, "bo przecież mamy łazienkę w szatni". Szkoda, że żadna nie była na tyle wygadana w tym wieku, żeby opisać panu ten przybytek.
Schody zaczynały się jak nie było miejsca na sali gimnastycznej, a za oknem mróz, zima i niepogoda. No i można powiedzieć, że dosłownie "schody". Zaczynało się rozgrzewkę na dużym korytarzu pod salami lekcyjnymi, a potem korzystaliśmy z klatki schodowej. I całe zajęcia podskoki po schodach w różnych kombinacjach.
Podsumuję panią z liceum. Jak do dyspozycji zostawała najmniejsza salka to najlepszym rozwiązaniem stawały się różne akrobacje na materacach, drabinkach itp. Nie było mi dane elastyczne wpasowywanie się w wyobrażenia psorki. Jakoś zawsze wolałam zachowawczo zostać w jednym kawałku.
Ocena:
-6
(24)
Komentarze