#83275

Historia z zamierzchłych czasów licealnych...

W szkole średniej pojechaliśmy gdzieś, po coś... Szczegółów nie pamiętam, ale też nie są one istotne. Istotne jest to, że po załatwieniu sprawy wracaliśmy całą klasą na przystanek tramwajowy. Tam klasa rozbiła się na mniejsze grupki według kryterium "kto z kim będzie jednym tramwajem wracał".

Tramwaj podjechał, podeszłyśmy z koleżankami, ale sam widok na to, co się dzieje w środku wskazywał, że NA PEWNO nie uda nam się usiąść, więc też nie walczyłyśmy o jak najszybsze wejście do pojazdu. W efekcie stałyśmy przy samych drzwiach, a ja nawet na stopniu.

W tym momencie okazało się, że coś jest nie tak, bo tramwaj nie ruszał. Ot tak, stał sobie na tymże przystanku jeszcze 15-20 minut, do dziś nie wiem dlaczego, uznałyśmy wtedy że jakaś awaria i tyle.

Mniej więcej w środku tego przymusowego postoju do tramwaju podeszła jakaś kobitka w średnim wieku i pcha się do środka. Ani "przepraszam", ani "suńcie się, dziewczynki" tylko ładuje się na ten stopień, na którym ja stałam.

Nie, to nie jest główna piekielność.

Na moją prośbę koleżanki lekko się ścieśniły, jakoś weszłam na właściwą podłogę tramwaju, lekko poirytowana, bo na stopniu było wygodniej. I stoimy, czekamy aż tramwaj ruszy. Nagle ze stopnia dobiega:

- No czekam i czekam, aż się ktoś DOMYŚLI, że chcę wejść dalej, ale widzę, że u młodzieży z tym myśleniem nie bardzo.

Jak nas było sześć, tak nas zatkało równo. Tramwaj pęka w szwach, a ona chce się pchać do środka. Dodajmy formę tego żądania...

Ale nie to było piekielne.

Jakoś udało mi się wrócić do domu. Tam, przy obiedzie, podzieliłam się z rodzinką wrażeniami, traktując to jak zabawną anegdotkę. Piekielna była reakcja mojej babci:

- Nie musisz mi takich rzeczy opowiadać, nie od dziś wiem, że ty nie umiesz współżyć z ludźmi.

Aha, więc to wszystko to moja wina?

PS: Moja babcia nie raz i nie dwa mówiła, że mnie nienawidzi za samo to, że istnieję...