#87670

Rzecz się działa jeszcze za moich czasów szkolnych, czyli późnych lat 90-tych, kiedy to chodziłam do klasy szóstej podstawówki.

Z reguły nie lubię się żalić, więc nie będę tutaj opisywać całej swojej sytuacji rodzinnej, jednak miałam w tamtym czasie dość poważne problemy w domu, włącznie w przemocą fizyczną i psychiczną i nie były to byle klapsy, czy szlaban na wychodzenie z domu. Wyleczyłam się już z traum z przeszłości i mnie one nie bolą, jednak przytoczę tutaj jedną z historii z tym związaną.

Postanowiłam w swojej dziecięcej naiwności, wyżalić się u szkolnej pani pedagog -zresztą za radą nauczycielki, która zauważyła, że gorzej radzę sobie z nauką i wezwała mnie na rozmowę po lekcjach, a ja wyznałam, że to właśnie przez problemy w domu.

Opowiedziałam więc owej pani pedagog o całej sytuacji (która w dzisiejszych czasach z pewnością byłaby sklasyfikowana jako przemoc), licząc na to, że jeśli nie porozmawia z moimi rodzicami i nie przemówi im do rozsądku- a tak naiwnie w tym wieku sądziłam- to chociaż udzieli mi kilku porad, jak mam sobie z tym radzić.

Po uważnym wysłuchaniu mnie, stwierdziła coś w stylu- hmmm, wiesz, wg badań wiele dzieci boi się swoich rodziców i tak już jest. Może nie jest to dobre, ale twoi rodzice nie chcą dla ciebie źle i nie robią ci tym na złość. Postaraj się jakoś załagodzić sytuację w domu i bądź dla nich miła.

I tak zakończyła się może z 5-minutowa rozmowa, z którą wiązałam duże nadzieje wsparcia, a dostałam zamiast tego tylko usprawiedliwienie dla moich rodziców, w tamtych niestety piekielnych czasach.

Żeby nie było, nie jestem również za tzw. "bezstresowym wychowaniem", kiedy dzieciom wszystko wolno, bo to druga skrajność, jednak na pewno nie za takim bagatelizowaniem poważnych problemów uczniów, jak za czasów mojego dzieciństwa.

Było też wielu piekielnych nauczycieli przekraczających granice, ale o tym być może napiszę już w innych historiach.