#89136

Niecały rok temu rozstałem się z kobietą. Byliśmy razem dwa lata. Rozstaliśmy się kulturalnie i w zgodzie, bo za dużo nas dzieliło, a za mało łączyło. Teraz sobie żyję korzystając z zalet stanu kawalerskiego i jest mi dobrze.

Najwyraźniej nie podoba się to kobietom moich kolegów. Według nich facet bez kobiety nie może być szczęśliwy i trzeba mu tę kobietę na siłę znaleźć.

Tak też na każdym spotkaniu towarzyskim, na które koledzy zabiorą swoje kobiety, obowiązkowym punktem staje się festiwal żenady, który można podzielić na trzy akty:

1. Współczucie

"Oj, tak mi przykro. Pewnie za nią tęsknisz"
"Na pewno się nudzisz i męczysz tak sam, w pustym mieszkaniu"

2. Pocieszanie.

"Taki fajny facet na pewno długo nie będzie sam"
"Zawsze na ciebie laski leciały"
"Zanim się obejrzysz już się jakaś nowa pojawi"

3. Swatanie.

"Dam ci numer do koleżanki"
"Moja koleżanka też się niedawno rozstała i jest smutna, dogadacie się, mogę was poznać"

Idiotycznych tekstów jak powyżej było oczywiście więcej, ale przytoczyłem te najdurniejsze. Przez pewien czas byłem kulturalny, grzecznie odmawiałem i mówiłem, że dobrze mi tak jak jest i nie jestem obecnie zainteresowany nawiązywaniem bliskich relacji z kobietami, że chcę odpocząć. Oczywiście nie docierało. Do mnie za to dotarło, że nie tędy droga i muszę zmienić podejście. Przy kolejnej okazji, gdy zaczął się festiwal żenady i dotarliśmy do punktu swatania, odpowiedziałem:

- Dobra, dajcie kilka numerów do koleżanek, bo w sumie bym coś nabił na ku*asa. Tylko żeby ładne były, a nie jakieś paszczury albo grubaski.

W jednej chwili zostałem zdegradowany z fajnego faceta do świni i chama, ale dokładnie taki był plan. Od tamtego czasu mam spokój. Tylko krzywo patrzą.

Koledzy zresztą przyznali mi rację i wyznali, że ich też męczyły te żenujące gadki na każdej imprezie.

związki kobiety