#89208

Drodzy Piekielni, W rodzinnej, świątecznej atmosferze przypominała mi się pewna historia z dzieciństwa która nadal pomimo upływu tak wielu lat boli, a w sumie to nawet dwie.

1. Byłam jak to mówią zdolnym, ale leniwym dzieckiem.

Niektóre przedmioty szkolne sprawiały mi większą trudność, inne mniejszą. W okresie buntu moje stopnie drastycznie spadły, jednak nie tylko przez nastoletni bunt. Tym dodatkowym czynnikiem byłą moja mama. Gdy dostałam 1, 2 lub 3, wiadomo nie najlepsze stopnie, więc bura była. Na 4 mówiła, że mogłam się lepiej postarać, w sumie może i tak. 5 komentowała tak samo. Przy 6 słyszałam, że pewnie oszukiwałam, albo nauczycielka wszystkim wstawiła szóstki (!). Oczywiście wszystko w akompaniamencie narzekań, że ona nie może się mną nigdzie pochwalić, a jej znajomi mają takie mądre dzieci. Tak czy siak nigdy nie usłyszałam że jest ze mnie dumna, więc przestałam się starać, skoro i tak wszystkie moje wysiłki kończyły się niezadowoleniem. Oto krótka historia jak zniszczyć zapał dziecka, które pragnie by matka była dumna ze swojego potomka.

2. Jak wcześniej wspomniałam z niektórymi przedmiotami miałam większy problem.

Jednym z takich przedmiotów był język polski, a dokładniej ortografia. Od pierwszych klas podstawówki polonistki kierowały mnie na badanie pod kątem dysleksji, jednak moja mama nie chciała podpisać zgody na badanie. Mówiła, że nikt nie będzie robił z jej dziecka wariata, ani niedorozwoja, a w życiu i tak trzeba sobie poradzić. Może i prawda co do tego ostatniego, ale reszta….. W każdym razie gdy już skończyłam 18 lat sama sobie podpisałam zgodę i się zbadałam. Badanie wykazało dysleksję, może nie jakąś wielką, jednak utrudniającą mi niektóre czynności.

Najgorsze jest to, że gdyby moja mama zgodziła się na badanie w wieku 7-10 lat mogłabym przez odpowiednie ćwiczenia praktycznie zniwelować niedogodności, z którymi muszę się teraz zmagać.

rodzinka szkoła