#9388

Nigdy nie wyglądałam na swoje lata. Jak miałam piętnaście lat wyglądałam na dwanaście. Kiedy byłam na studiach wyglądałam góra na piętnaście. Mam 146 cm wzrostu – i to chyba przez to robię wrażenie młodszej niż jestem. Z tego też powodu parę razy zdarzyły mi się dość podobne historie. Wszystkie związane z... nieszczęsnymi papierosami.
Jestem kulturalnym palaczem: nie palę na przystankach pod wiatą – a odchodzę kilka/kilkanaście kroków na bok – tak żeby mój dym nie przeszkadzał ludziom. Nie palę w obecności dzieci ani w mieszkaniach osób niepalących. Nigdy wiec nie zdarzyły mi się awantury z powodu tego że komuś przeszkadza dym z mojego papierosa.
Ale zdarzyły się scysje z – nazwijmy ich – „obrońcami zdrowia nieletnich” ;)
Kończyłam wtedy studia. Stałam jakieś 20 metrów od przystanku (teren na to pozwalał – duży pas zieleni) paliłam sobie spokojnie nie wadząc nikomu. Przynajmniej tak mi się wydawało. Kiedy skończyłam i zbliżyłam się do przystanku usłyszałam tyradę:
[OZN] Ty gówniaro, złodziejko pieprzona, ja powiem twoim rodzicom że kradniesz. Bo oni na pewno na papierosy ci nie dają. Smarkulo jedna.
[J]: Słucham?
[OZN]: Widziałam cię z papierosem gówniaro. Ja na policję to zgłoszę. Pewnie się puszczasz do tego.
Zatkało mnie. Totalnie. Więcej nie usłyszałam bo nadjechał autobus którym Obrończyni zdrowia nieletnich się oddaliła.

Inna – bardziej zabawna historia – do której czasem się uśmiecham. Miała miejsce ze dwa lata później. Czekałam na znajomych i również kurzyłam. Przechodził obok starszy pan o lasce. Nagle poczułam uderzenia w głowę (leciutkie żeby nie było – może stuknięcia byłoby lepszym słowem) i usłyszałam:
[OZN] Nie pal nie pal bo spalisz wszystko co masz w głowie.
Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć Pan się oddalił. Mimo paru razów odbitej laski na głowie miło go wspominam.

ulice Warszawy