Ludzie są nienormalni i zb*czeni...

Ide z moim synkiem przez park i idzie dwoch facetow... Dwoch doroslych facetow, za raczkę.
Byłam zniesmaczona....Nie chcialam klnąc przy dziecku wiec tylko splunelam na nich, co to ma byc za zboczenie... Ludziom sie w glowach przewraca, takich to do obowiazkowej sluzby w wojsku i od razu do pionu by sie ustawili... Piszcie co o tym sondzicie..

pedaly

Czytając sobie przeróżne historie, przypomniała mi się sytuacja jeszcze z okresu podstawówki 5-6 klasa...

Z rodzicami przeprowadziliśmy się do nowego domu, także ja zmieniłam szkołę. Uwielbiałam się uczyć, dlatego w nowej klasie wzięli mnie za "kujonkę". Chłopcy mi dokuczali, dziewczyny też trochę, tylko miałam dwie dobre przyjaciółki (przyjaźnię się z nimi do dzisiaj)... Ale był jeden chłopak, który był dla mnie miły. Później przerodziło się to w hm... jak to się mówi... szczenięcą miłość czy jakoś tak. Zresztą mniejsza. Było fajniutko i tyle. Nagle chłoptaś postanawia zmienić nastawienie do mnie i mi nieustannie dokucza. Prawie codziennie kradł mi rzeczy, tzn. telefon, torbę z WF-em, pieniądze na wycieczkę itd. Oprócz tego po wyjściu ze szkoły obrzucał mnie kamieniami albo starał się wrzucić do kałuży. Było mi bardzo przykro i z każdym dniem czułam się coraz gorzej.

Sytuacja poprawiła się, gdy żeńska część klasy stanęła po mojej stronie. Z dziewczynami było o wiele lepiej, ale przez chłoptasia opuściłam się w nauce. Bardzo to przeżywałam. Gdy sytuacja zaczęła przybierać naprawdę zły obrót, moi rodzice zainterweniowali. Kazali mi z każdą sprawą iść do wychowawczyni, z którą sami rozmawiali. Było łażenie po psychologach (oczywiście wspólnie z chłoptasiem...), próby podzielenia klasy itd.

A chłoptaś co? Też włączył w to rodziców. A, jak później zostałam poinformowana przez osoby z klasy, była to rodzina patologiczna. Rodzice wręcz popierali to, co chłoptaś robił. Że tak wolno.
Co gorsza, wychowawczyni nic z tym nie robiła i wcale nie starała się mnie bronić.

Na czym się skończyło? Na odejściu z klasy. A wtedy sytuacja (oprócz tego chłoptasia) była naprawdę dobra. Wtedy prawie wszyscy mnie lubili i szanowali. Szczerze? Wolałabym, żeby to on się przeniósł, a nie ja. Ale cóż począć... Mądry głupiemu ustępuje.

szkoła

Około dwa tygodnie temu na mojej skórze zaczęły się pojawiać dziwne krosty - najpierw w okolicach szyi, potem przeniosło się to na brzuch i ręce. No to do dermatologa. Co się okazało? Że mam grzybicę, ponieważ przytulałam małe kociaczki.

Tydzień później. Połowa krost zniknęła. Postanowiłam wyjść na patio z książką.
Po chwili zauważam, że jakaś [d]ziewczynka zaczyna dotykać i przyglądać się moim krostom. Oczywiście reaguję natychmiastowo, przecież może się zarazić.
[J]: Wiesz dziewczynko, ja jestem trochę chora i mogę cię zarazić.
[D]: Nie! Nie możesz! Bo ja ci NIE POZWALAM!!!
Przeczuwając, że z dziewczynką więcej tu nie wskóram, poszukuję wzrokiem jej mamy. Jest. Typ - plastic fantastic. Ciekawie się zapowiada.
[J]: Przepraszam panią, pani córeczka mnie dotyka, a ja niestety jestem chora, więc może się zarazić.
[P]lastik obejrzał mnie od stóp do głów.
[P]: Kinguś, baw SIĘ panią, tylko grzecznie!
[J]: Pani chyba mnie nie zrozumiała.
[P]: Doskonale zrozumiałam!!! Nie będziesz mi tu rozkazywać, małolato!!! A moja córeczka jest odporna na WSZYSTKIE choroby!!!
Nie wiedząc, czy śmiać się czy płakać, wstałam z ławki i wróciłam do domu.

A teraz wisienka na torcie:
Parę dni później spotkałam na klatce schodowej owego Plastika i jej córeńkę. Całą w krostach. Chyba cały blok słyszał jej wyzwiska zwrócone oczywiście do mnie. Ja, całą tą sytuacją po prostu załamana, nawet nie odezwałam się w stronę Pani Plastik i poszłam w swoją stronę.

Ostrzegałam.

osiedle

Świeżutka historia z drogiego butiku...

Wchodzę do sklepu, rozglądam się i ku moim oczom ukazują się buty cud miód. Od razu w poszukiwanie swojego rozmiaru. No niestety - nie ma mojego. Wzięłam o rozmiar większy i mniejszy. Podchodzi do mnie [p]racownica i zagaduje.
P: Pomóc?
J: To znaczy... czy jest może rozmiar 37? (pokazuję buty)
P: No nie, nie ma.
No i tak stoi nade mną, przygląda się.
W tym czasie założyłam butki (w rajstopach, WAŻNE). Pierwsze za bardzo widać, że za duże, a w drugich stopa się nie mieści...
J: Hm, no niestety. Takie ładne były. (przy czym odkładam na miejsce)
Niespodziewanie kobieta łapie mnie mocno za rękę.
P: Nie pójdziesz!
J: Słucham?
P: Teraz te buty są używane! To jest DROGI SKLEP, TU NIE MOGĄ BYĆ UŻYWANE BUTY!!!
Ja karpik na twarzy.
J: Proszę pani...
P: MASZ TERAZ TE BUTY KUPIĆ!!!
Z trudem wyrwałam się z macek Piekielnej i zawitałam do innego sklepu...

PS. Piekielna goniła mnie przez pół galerii handlowej.

sklepy

Co raz to więcej historii o mojej młodszej siostrze...

Sobotnie popołudnie. Siedzę na balkonie, popijam herbatkę i patrzę spokojnie na moją siostrę, jak bawi się na osiedlu w piaskownicy z koleżankami. Podchodzi do nich dziewczynka (chyba starsza o rok) i zaczyna coś krzyczeć o... w sumie, to już zapomniałam o czym, na pewno o czymś bezsensownym. Ale mniejsza o to. Dziewczynka bierze łopatkę mojej siostry i jej koleżanki, po czym wyrzuca je z piaskownicy. Znowu się drze. Potem ogłasza, że chce się wspólnie bawić. Moja siostra odmawia - chyba wiecie czemu. Znowu wrzask. Ja, krzykami z balkonu próbuję uspokoić dziewczynkę, ale chyba mnie nie słyszy, ponieważ zmierza ku drzwiom do klatki i za nimi znika. Obraziła się może? Chociaż oprócz niej nikt nie podniósł głosu ani nikogo nie przezwał. Ale przez chwilę był spokój. Przez chwilę...

Nagle do piaskownicy podchodzi [P]iekielna i [D]ziewczynka, o której wcześniej wspominałam.
D: Mamusiu, to one mnie przezywały! Nie chciały się ze mną bawić! I mnie biły!
P: Co wy urwa chcecie od mojej córci urwa?!?! Ja wezwę policję, urwa!
I zanim zdążyłam w jakikolwiek sposób zareagować, Piekielna pociągnęła moją siostrę za bluzkę wyciągając ją z piaskownicy, po czym popchnęła ją na beton, przez co na twarzy mojej siostrzyczki widniała krwawa rana od czoła do brody. Dosłownie wyskoczyłam z mieszkania i w ciągu pięciu sekund znalazłam się na dworze. Chyba całe osiedle słyszało moje krzyki zwracane do Piekielnej...

osiedle

Wczoraj, czyli 26 maja, na Żoliborzu odbył się piknik olimpijski. Mi się osobiście bardzo podobał, bo dostałam aż 3 bluzki z napisem "Kocham Polskę za... (tutaj dużo propozycji)", zagrałam w siatkówkę, oglądałam występ jakiegoś zespołu (zapomniałam już jakiego) i ogólnie świetnie się bawiłam. Moja młodsza siostra to już w ogóle - skakała na trampolinie, bawiła się na placu zabaw, miała niezłą uciechę - do czasu.

Dla dzieci były organizowane zabawy - w jednej z nich moja siostra uczestniczyła. Zabawa polegała na tym, że stawało się w parach. Jedna osoba miała zawiązane oczy chustką, druga ją prowadziła mówiąc, czy partner ma iść w prawo czy w lewo. Przeszkodą był balonik, który leżał na samym środku. Jeśli dziecko dotknie balonika - odpada.

No i zostały dwie ostatnie pary - moja siostra ze swoją przyjaciółką i dziewczynki typu "kopie Hannah Montany".

Pierwsza dziewczynka (nazwijmy ją Kasia) zawiązuje sobie oczy chustką.
Druga dziewczynka prowadzi Kasię. Ale niestety Kasia nie wie, gdzie jest prawa strona a gdzie lewa. Już, już prawie dotyka nogą balonika, ale nagle w akcję wkracza piekielna mamusia Kasi.

W tempie natychmiastowym zabiera balonik sprzed nóg Kasi i oddycha z ulgą. Czyżby nie umiała się pogodzić z niedoszłą przegraną swojego dziecka?

Ale najgorsze było to, że kiedy moja siostra szła z zamkniętymi oczami (prawidłowo) i była już dosłownie krok od mety, piekielna mamusia podrzuciła jej balonik pod nogi.

Siostrzyczka na początku w płacz, że skąd się balon tu wziął i w ogóle. Ja, oburzona, postanowiłam przemówić paniusi do rozsądku.

Ja: - Przepraszam, dlaczego pani podłożyła mojej siostrze balon pod nogi tak, aby przegrała?
Piekielna: - A spie***laj!
Po czym wzięła na ręce córeczkę i z zadartym nosem odwróciła się ode mnie.

Na pocieszenie postawiłam mojej młodszej siostrze ogromne lody.

Ale nadal mnie dziwi to, że dorosła kobieta nie chce godzić się z przegraną, nawet swojego dziecka.

piknik

1 czerwca. Idę z młodszą siostrą do kina.
Spokojnie kupujemy bilety, popcorn, colę i wchodzimy do sali, gdzie już puszczane są reklamy.
Po godzinie filmu siostra szepcze mi do ucha, że musi do toalety. No to ok. Pytam się, czy sama pójdzie, czy mam z nią iść - mówi, że chce sama.
Nie wraca już 10 minut, martwię się. Biorę w jedną rękę popcorn, a w drugą colę.
Ku mojemu zdziwieniu moja zapłakana siostra stoi przed facetem, który drze bilety (jeeej, jak on się nazywa? :). Pytam się, co się dzieje. A o to 2 wersje...

Wersja 1, faceta:
Moja siostra tak po prostu chciała wejść sobie na film bez biletu. Powstrzymał ją.

Wersja 2, mojej siostry (realna):
Po powrocie z toalety próbowała przypomnieć facetowi, że przed chwilą wychodziła z tej sali i jest ze mną. Płakała i błagała.

Ja wytłumaczyłam całą sprawę, ale to na nic. Że ja taka dla dzieci łaskawa jestem i w ogóle.

Dawno tak żałosnej sprawy nie widziałam.

Poprosiłam z kierownikiem. No to sobie porozmawialiśmy, ale film dalej leciał i przegapiliśmy najważniejszy moment. A szkoda, było tak ciekawie... ;)

kino

Chłopcom w przedziale wiekowym 12-14 lat z mojego osiedla chyba 21 maja pomylił się z Lanym Poniedziałkiem, bo idąc na moje pierwsze spotkanie dotyczące pracy (miałam na sobie nową białą bluzkę i turkusową spódnicę - wczoraj kupione) zostałam oblana od stóp do głów wiadrem wody.

Pozdrawiam ich serdecznie, bo dzięki nim musiałam wrócić się do domu i się przebrać, przez co spóźniłam się pół godziny (musiałam jeszcze wysuszyć włosy). A na pogrożenie palcem dostałam prostą i łatwą odpowiedź - "spie***laj".

osiedle

Opowieść o mojej byłej sąsiadce, Eli (imię zmienione).

Przez ostatni miesiąc zauważyłam, że do mieszkania obok mnie ktoś się wprowadza - wszędzie ktoś niesie pudła, meble oraz farby. No to trzeba się przywitać.
Pukam do drzwi z czekoladowymi babeczkami w ręku i uśmiechem na twarzy. Otwiera przesadnie opalona Barbie (uwierzcie mi, nie da się jej inaczej określić). W przeciwieństwie do mnie, nie ma tak dobrego humoru.
Ja: Witam, nazywam się Dominika X i będę pani nową sąsiadką. Przyniosłam pani ba...
Ona: Jaaanusz!!! Sąsiadka! [przy czym odwraca głowę w stronę chudego bruneta]
Brunet: A dzień dobry... Jestem Janusz, to moja partnerka, Ewelina. Miło mi... dziękujemy za babeczki.. [wszystko mówi zmęczonym i nieprzyjaznym głosem]
Początek nie wydawał się miły. Ale pozory mogą mylić.

Następny dzień. Tym razem to sąsiadka Ela składa mi wizytę, ale nie ze swoim Januszem, tylko z jakimś innym mężczyzną (trzymają się za ręce). Otwieram z uśmiechem, ale wewnątrz byłam lekko zdziwiona.
Poczęstowałam gości szarlotką, oni mnie delicjami, ogólnie milutko. Poznaliśmy się i w ogóle, ale o partnerów nie pytałam.

I tak mijały tygodnie - Ela non stop zmieniała chłopców u swego boku, ale się nie czepiałam.

Pewnego dnia spotkałam owego Janusza.
Ja: Dzień dobry! Dawno się nie widzieliśmy.
On: A tak.. dzień dobry..
Ja: Co pan taki nie w humorze?
On: Nic, nieważne..
Ja: Miałby pan może ochotę na kawę?
On: Cappucino pani serwuje?
Ja: A serwuję. Zapraszam.

Milutko spędziłam wieczór razem z panem Januszem, oczywiście jak tylko sąsiedzi - normalne popijanie kawki i kulturalna rozmowa. Ale nadal ciekawiła mnie sytuacja pana Janusza i Eli.
Gdy nasze spotkanie dobiegało końca, przy wyjściu Janusz uścisnął mi rękę i uśmiechnął się serdecznie. Odwdzięczyłam się tym samym. Miły facet.

Nagle z mieszkania obok wyskoczyła Ela w prześwitującym topie (uwierzcie, to nie był miły widok) i krótkiej spódniczce.
Ela: A co ty robisz z tą Xowską?! Wiedziałam! Zdradzasz mnie! Ty świnio!
Pan Janusz WTF, ja też.

Co było w tym najśmieszniejszego? Zza Eli wyskoczył jakiś pajac w samych gaciach z tekstem "Eluś, kochanie, co się dzieje?"

Kto tu kogo zdradzał? ;-)

blok

Wczoraj dowiedziałam się, jak to lubię podglądać biedne dzieci.

H&M. Szukam jakichś fajnych ciuszków. Tu trafi się jakaś fajna bluzeczka, tam jeansy, a tam dalej sweterek. No, trochę się tego uzbierało, więc trzeba zawitać w przymierzalni.

Przymierzalnia nr 1 - słychać stukanie obcasów, a więc zajęte.

Przymierzalnia nr 2 - ktoś rozmawia przez telefon na temat super ciasnego topu, a więc zajęte.

Przymierzalnia nr 3 - i tutaj zaczyna się piekielna historyjka.

Drzwi od przymierzalni otwarte na oścież. Siedzi w niej dziewczynka na moje oko 6-7 lat. Bawi się czymś, co przypomina komórkę (z opowiadań mojej młodszej siostry to "Little Pet Shop" czy co tam).

J-ja,
D-dziewczynka.

J: Zajęte?
D: Nie, może pani wejść, ja już wychodzę..
Powoli wchodzę do przymierzalni i wieszam ubrania na wieszaku. Na razie nie zdejmuję bluzki ani nic.
Dziewczynka powoli wychodzi z przymierzalni. Czekam, aż wyjdzie.

I tu zaczyna robić się piekielnie...

P-piekielna mamuśka.

P: Zboczenica (WTF? Pierwszy raz coś takiego słyszę)! Pomocy, pomocy, ona chce zgwałcić moje dziecko!!
Ja oczy jak 2 zł. Ok, pozory mogę mylić. Ale żeby tak od razu "zboczenica"?
Do przymierzalni wbiega ochrona. Ja oczywiście powoli wszystko tłumaczę, dziewczynka też.
Ochrona w śmiech.

Ale najbardziej rozbroił mnie tekst córeczki piekielnej mamusi.
D: Mamo, ale to już dzisiaj czwarty raz ktoś próbował mnie zgwałcić! Ja jestem chyba bardzo atrakcyjna!

sklepy